Dongheon berlari menuju ke keretanya dan pecut membelah jalan dengan kecepatan yang tinggi. Sikit.

Waktu menunjukkan pukul 9 malam, jalan tak berapa sibuk. Dongheon berhenti di sebuah rumah.

Dia keluar dari kereta dan menatap rumah di depannya. Dia keluarkan kunci rumah dan masuk, buka semua suis.

Berhenti.

Terdiam.

Rindu.

Suasana hati jadi kacau.

Isi dalam rumah ni tetap sama seperti 10 tahun yang lalu.

Dongheon memang masih pegang kunci rumah tu sebab kontrak sewa belum habis.

Dongheon berjalan ke arah ruang tamu tepatnya di laci tv. Dia selongkah semua apa yang ada dalam laci tv untuk mencari barang yang berharga buat dia.

"MANA !! MANA ALBUM TU !! ARGHHHH !!!"

Entah. Mungkin sebab penat Dongheon jadi emosi sendiri. Hati dia kacau, badan dia lesu, kaki tangan dia seolah-olah dah tak mampu untuk pegang benda, otak dia serabut, jantung dia laju.

Seketika Dongheon menangis dengan menyandarkan badan ke sofa.

"Aku gagal jaga barang yang kau sayang~... Bahkan mana letaknya album tu pun aku tak ingat.. Maafkan aku Minchan~... Kau mesti kecewa dengan aku..."

Hati dia betul ii kacau, nangis dia pun tak kunjung berhenti, otak pun seolah-olah dah tak berfungsi.

"Kau boleh benci aku Minchan... Kau boleh bunuh aku... Kau boleh hukum aku... Maafkan aku Minchan~... MAAFKAN AKU MINCHAN !!!"

Tangisan Dongheon memang dah tak boleh kawal. Dia rasa berdosa bila mungkir janji dengan Minchan.

Minchan menyuruh Dongheon simpan dan jaga album satu ii nya harta kesayangan dia sebelum ayah dia tarik paksa dia keluar dari rumah tu.

Minchan memang sengaja tak nak bawak album tu ikut sama sebab dia tau sifat ayah dia macam mana. Ayah dia bila ii masa je boleh bakar album tu.

Dongheon adalah satu ii nya orang yang dia percaya untuk jaga album tu.
Setelah penat menangis, Dongheon terlelap di ruang tamu. Mukanya yang tadi serabut nampak tenang walaupun masih ada bekas air mata.

>>•Mimpi•<<

Situasi yang gelap. Tak ada sebarang cahaya. Yang hanya ada cahaya pada diri Dongheon sendiri.

"Dongheon hyung.. " panggil seseorang membuatkan Dongheon mencari asalnya sumber suara.

"Minchan~" Dongheon terkaku melihat Minchan jauh darinya dengan ada satu cahaya pada Minchan. Seketika Dongheon nangis.

"Hyung.. Kenapa nangis? Minchan masih hidup belum mati lagi"

"Maafkan hyung.. Minchan boleh bunuh hyung, Minchan boleh benci hyung, Minchan boleh hukum hyung, Minchan boleh buat apa je dekat hyung... Maafkan hyung, Minchan.. Semua ni salah hyung.. Hyung mungkir janji dengan Minchan.. " Dongheon masih menangis tapi kali ni dia terduduk dekat tempat dia berdiri tadi.

"Hyung.. Apa yang hyung cakap ni? Minchan tak faham.. Kenapa Minchan perlu benci hyung, hyung tak ada salah apa ii pun dengan Minchan" Terlihat dari jauh raut wajah Minchan risau dengan keadaan Dongheon yang tiba ii menangis dan seolah-olah meracau.

"Hyung hilangkan satu ii nya harta kesayangan Minchan~ maafkan hyung... Minchan boleh bunuh hyung sekarang juga sebab hyung mungkir janji. Hyung tak jaga album tu baik ii.. Maafkan hyung, Minchan" tangisan Dongheon masih pecah.

Memory || •VeriVery• Место, где живут истории. Откройте их для себя