Bulutlara Dokunabilir Miyim?

Bölüm 1 "Gözlerini Kapat"

Kaşları üzüntüyle havalandı.

"Hiç mi?"

"Hiç..."

"O zaman nasıl arkadaş olacağız ki?"

"Gözlerini kapat ve elini bana doğru kaldır prenses."

Küçük kız denileni yaptı. Bir süre sonra onu gıdıklayan yumuşak bi şey hissetti avuçlarında. Kıkırdayıp gözlerini iyice birbirine bastırıp Bobo'nun söyleyeceklerine kulak astı.

"Her gözünü kapattığında bana dokunmuş olacaksın küçük. Nerde ve ne zaman olursa olsun. Tamam mı?"

Küçük kız kafa sallayıp gözlerini açtı ve gülümsedi. "Biliyor musun Bobo? "

"Neyi prenses?"

"Sen benim tek mısır arkadaşımsın. "

Bobo gülüşünü bastırarak Nina'ya baktı. "Artık annenlerin yanına inmen gerek prenses. Anlayacaklar yoksa."

"İstediğim zaman konuşabilir miyiz?"

"Yalnız kaldığında evet."

"Yani tek kaldığımda mı?"

"Evet prenses, tek kaldığında."

Bobo'ya el sallayıp sandalyenin üzerinden ağır hareketlerle indi. Yüzünde kocaman bir gülümsemeyle kapıya doğru gitti ve açmak için her zamanki gibi zıplayarak kapı kolunu kavradı. Kapıyı açtığında koridora çıkıp gözlerini kapatarak sırtını duvara yasladı ve mutfağa gidene kadar ne gözünü açtı ne de sırtını duvardan ayırdı.

Küçük kız bunu sürekli yapardı. Dev canavarların onu yemesinden korkuyordu. Nihayet annesinin sesini duyduğunda mutfağa geldiğini anlamıştı. Gözlerini açarak annesinin bacağına sarıldı.

Annesi yanağından öpüp sandalyeye oturmasını sağladı. "Günaydın bitanem."

"Anne?"

"Söyle bitanem?"

"Ben okula başlayınca büyüyeceğim ya hani? "

"Evet?"

"Bana kanat alalım mı?"

Kadın güldü. "Ne?"

"Kanat. Hani Maviş'in var ya ondan?"

"Ama bitanem o bir kuş?"

"Sen de bana kuşum demiyor musun?"

Annesi gülerek tavadaki şekillenmiş krepi Nina'nın tabağına koydu.

"Nina bitanem sen uçamazsın yani biz insanlar uçamayız."

Küçük kız omuz silkti. "Anne dedeler insan değil mi ki? "

"İnsanlar tabii kızım o nasıl soru?"

"Bütün dedeler insansa Ay Dede niye uçuyor o zaman?"

"Ay Dede insan değil ki bitanem. "

"Dedem de mi insan değil yani?"

Bıkkınlıkla nefes verdi annesi. Bu küçükle de tartışmaya gelmiyordu. Her şeye bi cevabı vardı. "Nina kahvaltını yap artık."

Küçük kızın yüzü düşünce annesi yanına oturup saçını okşadı.

"N'oldu bitanem?"

"Krepim ağlıyo." Önündeki krepi işaret etti. Annesi çikolata sosuyla üstüne gülen surat çizmeye çalışmıştı. Tabii pek yetenekli olduğu söylenemezdi.

Anne gülümseyerek kendi tabağıyla yer değiştirip çikolata sosunu Nina'nın önüne koydu.

"Üzerine resim çizmek ister misin?"