"Αδελφική" αγάπη{GW15}

Κεφάλαιο 2

Η αμηχανία στο τραπέζι ήταν ολοφάνερη.

Η μητέρα μου και ο Δημήτρης σαλιαρίζουν συνεχώς και αυτό το ηλίθιο ο Άρης δεν έχει μιλήσει καθόλου, από την στιγμή που μπήκε στο σπίτι.
Με έγραψε κανονικά όταν του συστήθηκα και το μόνο που κάνει είναι να ασχολείται μόνο με το κινητό του.

"Λοιπόν παιδιά, πώς σας φαίνεται το φαγητό "; ρωτάει ξαφνικά η μητέρα μου και εγώ κοιτώ το πιάτο.

Απάντηση δεν παίρνει ούτε από εμένα, ούτε απ'το καθυστερημένο απέναντι μου.

" Γλυκιά μου είναι γευστικότατο "
Απαντάει ο Δημήτρης τρυφερά και της πιάνει το χέρι.

Εκείνη απογοητευμένη του χαρίζει ένα γοητευτικό χαμόγελο και επιστρέφει η ησυχία.

Βρισκόμαστε στο σαλόνι περίπου κανένα τέταρτο και δεν έχει μιλήσει κανείς.
Η μαμά μου με τον Δημήτρη σαλιαρίζουν ΞΑΝΑ, εγώ κοιτάω το ταβάνι και ο Άρης το κινητό του.
Αυτή τη σιωπή, προσπαθεί να την σπάσει ο Δημήτρης ; είναι λίγο αμήχανο και δεν ξέρω πως να τον φωνάζω.

Υποθέτω το Δημήτρης είναι εντάξει.

" Άρη, πήγαινε να φέρεις τις βαλίτσες μας απ'το αυτοκίνητο " ταυτόχρονα του πετάει τα κλειδιά και αντανακλαστικά εκείνος τα πιάνει αμέσως.

Μωρέ μπράβο.

Εκείνος ξεφυσάει και σηκώνεται απ'τον καναπέ γρήγορα.

"Alex, πήγαινε να βοηθήσεις τον Άρη".
Με τίποτα.

" Δεν χρειάζομαι καμία βοήθεια " επιτέλους ακούγεται η βραχνή φωνή του που παραδόξως είναι πολύ σέ-
Σκληρή.

" Ναι, μαμά όντως δεν είναι ανάγκη "
Συμφωνώ με εκείνον και απλώνομαι καλύτερα στην πολυθρόνα.

" Είπα κάτι " μιλάει αυστηρά και αργά σαν να μην καταλαβαίνω.

Οκειιι, το 'είπα κάτι' είναι αρκετό για να σηκωθώ βαριεστημένα και να βγω έξω απ'το δωμάτιο πρώτη.

Χωρίς να πει κανένας τίποτα, προχωράγαμε προς το αυτοκίνητο που ομολογώ πως ήταν μακριά, πολύ μακριά!

" Πολύ μακριά δεν παρκάρατε " ξεφυσώ ειρωνικά.

Δεν γύρισε καν να με κοιτάξει, ώσπου φτάσαμε στο αυτοκίνητο.
Ανοίγει το πορτπαγκαζ και βγάζει έξω τρεις βαλίτσες.

Άρης: " Πάρε εσύ την ελαφριά και εγώ θα πάρω τις βαριές!

Γελάω δυνατά.

Με κοιτάει θυμωμένος και τελικά πήρε και τις τρεις βαλίτσες.

Όταν φτάσαμε στο σπίτι μπήκαμε μέσα και είδαμε την μητέρα μου με τον Δημήτρη αγκαλιά.
Ιουυυ..
γρήγορα ανέβηκα τα σκαλοπάτια με προορισμο το δωμάτιό μου.
Το δωμάτιό μου είναι πάρα πολύ μεγάλο, φωτεινό και ευρύχωρο με μεγάλα παράθυρα.
Όταν έβγαλα την μπλούζα μου, ένοιωσα δύο ζεστά χέρια να με κρατάνε από τη μέση.
Τρομαγμένη γύρισα και είδα τον Άρη που με κοιτούσε μέσα στα μάτια.
Ήταν τόσο ήρεμος και τόσο όμορφος που ήθελα να τον φιλήσω..
Alex συγκεντρώσου, είναι αδερφός σου..
Όχι δεν είναι πετάχτηκε για ακόμα μία φορά το υποσυνείδητό μου..

Alex: " Τι κάνεις εδώ, βαλτός είσαι";

Άρης: " Η μαμά σου, μιυ είπε ότι θα μείνω μαζί σου , στο δωμάτιό σου".

Τι;
Πάμε καλά , με το που το ακ'ουσα, φόρεσα την μπλούζα μου και κατέβηκα κάτω στην κουζίνα βα ζητήσω εξηγήσεις.
Καθώς έβγαινα από το δωμάτιο άκουσα τον Άρη να χαχανίζει.
Θέλω να του σπάσω την μούρη!!!!
Το βλάκα!!!