Wat ik je nog wel eens zou willen zeggen

De Brief

Ik haat het dat je nooit nuchter over je gevoelens met mij hebt gepraat. We doen eigenlijk alsof er nooit iets is gebeurd. Wat van de ene kant ook weer waar is. Maar voor mijn idee is er wel wat gebeurd. Ik wil je graag eindelijk een keer vertellen hoe ik mij heb gevoeld door alles heen en hoe ik me eigenlijk nog steeds voel. Als anderhalf jaar later niet te laat is. Dit wordt geen liefdesverklaring maak je maar geen zorgen. Toen jij mij die avond dronken na dat feest vertelde dat je van me hield, wist ik niet wat ik moest zeggen. Ik weet nog dat ik iets in de trant van 'maar dat zou onze vriendschap verpesten' heb gezegd. Jij vroeg om een kus die ik je niet heb gegeven. Verder weet ik nog dat je hebt gezegd dat jou leven met mij erin op de langere termijn iets was wat jij je wel kon voorstellen. De rest van de avond is me vrijwel onduidelijk. Ik weet wel nog hoe dom ik me voelde een aantal dagen later, wanneer bleek dat je bij haar was blijven slapen. Ik had het idee dat alles wat je tegen mij had gezegd geen betekenis had gehad. Daarnaast was ik boos op jou en ook op haar, een gevoel wat ik niet zo goed kon plaatsen op dat moment. Een hele tijd later toen je al een relatie had met haar, heb je nog een keer, niet bepaald nuchter, aan mij verteld dat je van mij hield (ik geloof in de bus). Je mag me verbeteren als ik dingen niet goed heb onthouden. Ik snapte niet goed waarom je dit zou zeggen als je met haar was. Wat dacht je wel niet dat hieruit zou komen? Wat ik zou reageren of wat ik zou doen? Of beter, wat had je gehoopt? Aan de andere kant, je was dronken. Dus waarschijnlijk dacht je niet zo veel. Weer was ik boos, deze keer snapte ik iets beter waarom. Ik vond het niet eerlijk dat je dit had gezegd en ik voelde me belazerd. Pas een tijd later en ontelbaar veel gesprekken met mijn vriendin verder, realiseerde ik dat ik gevoelens voor je had. Veel te laat natuurlijk.

Jij was mijn beste vriend voor een hele poos. Het voelt nu anders. Ik denk nog steeds veel te vaak na over wat er was gebeurd als ik wel was ingegaan op je liefdesverklaring. Ik baal eigenlijk nog steeds dat ik daar toen niet op in ben gegaan. Maar als je op dit moment nog een keer de liefde aan mij zou verklaren, denk ik dat ik er gek genoeg niet op in zou gaan. Ik voel me een beetje van je vervreemd. Alsof ik je eigenlijk niet meer zo goed ken. Ik zou zo graag nog een keer een goed gesprek met je willen hebben over alles. Maar ik ben bang dat ik iets verkeerds zal zeggen, mijn gevoelens niet goed in woorden kan uitdrukken, of dat ik zal huilen. Dus misschien maar beter van niet. Inmiddels anderhalf jaar verder. Ik kan het niet eens geloven. Voor mijn gevoel zit ik er nog steeds middenin. Maar jij duidelijk allang niet meer. Ik weet dat ik ook verder moet, maar ik weet nog niet zo goed hoe.