Think of Laura ✔️

Prologue

| 2018 |

Packed hallways and rooms, people sitting on the stairs, visitors holding expensive glass with champagne, a blasting stereo that makes everyone enthusiastic, colossal ceiling lights that shed across living room furniture and to the whole room, people crowding onto couches and chairs jumping chaotically to the music. 

The women wore evening gowns and precious jewels and most of the men were dressed in dinner jackets with black ties, and some even wore frock coat formally talking to some of their friends-I mean, their friends when it comes to business.

As I watched them having fun downstairs, I felt pity for myself.

How I wish I can walk like them...

I turned around and pushed the wheels of my wheelchair to my room. As I opened the door, a deafening silence came over which made me feel like I'm all alone.

Inabot ko ang kurtina sa may veranda para magkaroon ng liwanag ang kwarto ko. As I opened the curtains, a light greeted my dark room. The sun is high, the birds are flying freely, the trees are dancing because of the strong wind.

Someone knocked on my door out of the blue. I didn't look back. I was just dumbfounded looking outside, waiting for the person who knocks on my door to speak.

"Pa, nandito na sila,"

Nang marinig ang boses niya ay tinulak ko paharap ang wheelchair ko at nakita ko ang anak ko na masayang nakangiti sa akin. Naglakad ito palapit sa akin at hinalikan ang kanang pisngi ko. Pumunta ito sa likuran ko para siya na ang magtulak ng wheelchair ko.

"Kasama ba ni Tito Oliverio mo ang mga anak niya?" tanong ko.

She opened the door first before she answers me.

"Yes, Pa. Kararating lang po nila. Gusto ka nilang makita kaya pinuntahan na kita rito."

Makikita ko ulit siya...

Narinig ko muli ang malakas na tugtugan na nangagaling sa ibaba. Pumasok na kami sa elevator para mabilis na makarating sa ibaba. Pagbukas ng elevator ay bumungad sa akin ang mga bisita na mahahalata mong namuhay sa marangya at magandang buhay.

Binati ako ng iilan. Si Finley na ang nagtulak sa wheelchair ko. Nasilip ko na ang pwesto ni Oliverio kasama ang pamilya nito.

Mahina akong tumikhim. Ang anak ni Oliverio na si Euphrasia ay lumingon sa aking gawi. Malaking ngiti ang iginawad nito at kumaway sa akin.

"Uncle Oli!" she called then she happily walked towards me. She kissed both of my cheeks. "It's nice to see you again, Uncle."

I smiled. "Me too, Euphrasia." Nailipat ko ang tingin nang tumabi si Oliverio sa anak nito kasama pa ang mga iba nilang anak.

They reached out for my right hand and kissed the back of my palm as a sign of their respect.

"Ang akala ko hindi na kayo makakarating," ani Finley.

Oliverio smiled wickedly. "Sino nagsabi na hindi kami dadalo sa kaarawan ng kapatid ko?" At nilipat nito ang tingin sa akin.

"Euphrasia told me kasi Tito na umalis ka raw kaya hindi na raw kayo matutuloy,"

"Binisita ko lang ang asawa ko," Oliverio's eyes met mine. Ilang segundo kaming nagkaroon ng titigan.

Siya ang unang umiwas. An awkward silence came towards us. Mabuti't nagsalita ang anak ko dahil may maliit na tensyon ang namagitan sa amin ng Kuya ko.

Ilang taon na ang nakakalipas, nagpatawaran na kami pero hindi na muli maibabalik ang dating malapit na loob namin sa isa't-isa.

"Ah, ganoon pala? Euphrasia kasi!" tumawa ang anak ko. Hinampas niya pa ng mahina si Euphrasia na tumatawa rin. Hinawakan ni Finley ang magkabilang balikat ko kaya naangat ko ang tingin sa kanya. "Asikasuhin ko po muna yung mga bagong dating na bisita, Pa..." aniya.