Quarantine With My Stepbrother ✔️

Chapter 07

HIS MOMENTARY CRAP

Niv's Point Of View

"I'm freakin hoping that he's not around."

Naglakas loob akong lumabas ng kwarto when morning came. Maingat ang bawat kilos ko at sinikap kong hindi ako makakagawa ng kahit na anong ingay. Nang tuluyan akong nakalabas ay halos mapatalon ako sa gulat when I saw him uncomfortably sleeping on the sofa in front of my room.

"What the hell is trying to do?" I said to myself again. What? Hinintay nya na lumabas ako? Para ano? Para tangkain na namang gahasain?

Napatingin ako sa kumot na nasa paanan nya na. Hindi ko alam kung anong nag-udyok sa akin pero lumapit ako sa kaniya. Hinawakan ko ang kumot at akmang hihilain na pataas sa katawan nya para kumutan sya, pero natigil ako.

"Why am I doing this? He doesn't deserve your good acts, he almost raped you! Layuan mo yan!" I whispered to myself.

Yeah right! Tumalikod ako at nagtungo sa pinto. I wore my face mask ng tuluyan akong nakalabas and the chilly morning breeze welcomed me. Nagsimula akong maglakad-lakad sa pasilyo ng apartment building. Pabor sa sinag ng araw dito kaya tamang-tama lang para kalmado akong makapagisip-isip.

Truth is, wala pa sana akong plano na lumabas ng kwarto. But I couldn't stay still! Nagh-hyperventilate ako ro'n mag-isa. Sinong ba namang hindi? Right now, I just don't wanna be around that asshole. Gagawin ko lahat para iwasan sya. I have no choice but to keep this to myself muna, I'm not looking forward in fixing this problem with him anyway.

Ayokong makipagbati sa kaniya. Kahit hindi natuloy ang tangkang pag-rape nya sa akin, galit parin ako because of the fact na sinubukan nya. Gosh! It was expected but I totally didn't expect it! Err, you got me?

"Ohh.."

Nakapikit ako ng mariin dahil biglang umikot ang paningin ko. Siguro epekto na 'to ng pinagsamang gutom at puyat, plus stress. I continued walking with my eyes still closed. Sa tuwing dumidilat kasi ako ay mas sumasama ang pakiramdam ko.

"Shit." I cursed under my breath at huminto habang nakapikit pa rin. I tried it longer, hoping na pagdilat ko this time ay tuluyan ng mawala ang pagkahilo ko.

After a minute, I slowly opened my eyes. But shit! Dumilim lalo ang paningin ko and I feel my body weakening! My head is spinning and I think any moment mawawalaan ako ng malay! Shit, no!

This time, I wasn't able to control myself dahil nawalan na ako tuluyan ng balanse. Pabangga akong sumandal sa pinakamalapit na pader– no, it's a door, habang sapo ang magkabilang gilid ng ulo ko. Kasalanan to ni Seb, e! I can't help myself from blaming him!

"Arrrghhh!" Shit, it's worsening! I can't take it anymore!

Biglang bumukas ang pintong kinasasandalan ko. "What can I do for— oh, crap!"

A pair of strong arms caught my falling limp body. I didn't recognise the guy's face dahil nanlalabo na ang paningin ko.

"Miss? Okay ka lang?! Anong nangyari sayo?!"

I heard his worried voice, but I wasn't able to utter a response dahil tuluyan ko na'ng naipikit ang mata ko at nawalan ng malay.

•••

Seb's Point Of View

"Ugh,"

Naalimpungatan ako nang maramdaman ko ang sinag ng araw sa gwapo kong mukha. I opened my eyes halfway, the sun has completely rose. I closed my eyes again and gently rubbed them with my hand to remove those annoying morning stars. There's none anyways.