zawgyi
မနက္ခင္းတိုက္ခတ္လာတ့ဲ ေလေျပေတြက ေအးစိမ့္ေနေပမယ့္ ထယ္ေယာင္း တစ္ေယာက္ ေက်ာင္းေရွ႕မွာ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ေစာင့္ဆိုင္းေနမိသည္။
ထယ္ေယာင္း တစ္သက္လံုး အလုပ္လုပ္ရင္ေတာင္ မစီးနိုင္မယ့္ အမဲေရာင္ ကားေလးေပၚက ဆင္းလာတ့ဲ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ေတာ့ ထယ္ေယာင္း ေပ်ာ္သြားရသည္။
ကားေပၚကေန ခပ္ျမန္ျမန္ ဆင္းလာတ့ဲ တစ္စံုတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္း လက္ကို ေဘာင္းဘီအိတ္ကပ္ထဲထည့္ကာ ထိုတစ္စံုတစ္ေယာက္ ေဘးသို႔ အလ်ွင္ျမန္ ေျပးသြားလိုက္သည္။
" စီနီယာ! စီနီယာ! "
ေခါင္းကို ေအာက္ငံု႔ကာ လမ္းေလ်ွာက္ေနတ႔ဲ စီနီယာ့အေရွ႕ကို ထယ္ေယာင္း ပိတ္ရပ္လိုက္ေတာ့ ေခါင္းေမာ့ၾကည့္လာသည္။ အကယ္၍ ထယ္ေယာင္းသာ အေရွ႕မွာ ပိတ္မရပ္လိုက္ဘူးဆိုရင္ စီနီယာက ထယ္ေယာင္းကို လွည့္ေတာင္ ၾကည့္မွာမဟုတ္။
" စီနီယာ ခဏ! "
ပိတ္ရပ္ထားတ့ဲ ထယ္ေယာင္းကို ေရွာင္ကာ ထြက္သြားဖို႔ လုပ္ေနတ႔ဲ စီနီယာ့ လက္ကို ထယ္ေယာင္း အလ်ွင္ျမန္ ဖမ္းဆြဲလိုက္သည္။ စူးစူးစိုက္စိုက္ ၾကည့္လာတ့ဲ စီနီယာေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္း အလ်ွင္ျမန္ပင္ ကိုင္ထားသည့္လက္ကို လႊတ္ခ်လိုက္သည္။
" ဟိုေျပာစရာရိွလို႔.. "
" ငါမအားဘူး! "
မအားဘူးဆိုတ႔ဲ စကားတစ္ခြန္းန႔ဲ စီနီယာဟာ ထယ္ေယာင္းကို ျငင္းဆန္ခ႔ဲသည္မွာ တစ္ခါနွစ္ခါ မဟုတ္ေတာ့။ ထယ္ေယာင္း ခပ္ျမန္ျမန္ပင္ စီနီယာရဲ႕ လက္ေကာက္၀တ္ကို ဆြဲကာ အားကစားရံုသို႔ဆြဲေခၚလာလိုက္သည္။
တစ္လမ္းလံုး ရုန္းကန္ျခင္းမရိွဘဲ စီနီယာက ထယ္ေယာင္းဆြဲေခၚရာကို ေအးေဆးသာ လိုက္လာခ့ဲသည္။
" စီနီယာ.. "
" စီနီယာ စီနီယာန႔ဲ ေခၚမေနဘဲ ေျပာစရာရိွတာကို အျမန္ေျပာစမ္းပါ! "
ထယ္ေယာင္းဘက္က ခ်ိဳခ်ိဳသာသာေလး ေျပာလိုက္ေပမယ့္ စီနီယာကေတာ့ လက္ေကာက္၀တ္ကို ရုန္းကာ ထယ္ေယာင္းကို ေအာ္လာသည္။
