Dla Ciebie powstanę jak feniks z popiołów|| Igrzyska śmierci

22

- Wyciągnij rękę - powiedziała kobietą w kilcie lekarskim, wyrywając mnie z krainy marzeń

- Co to jest? - zapytałam, robiąc co kazała

- Lokalizator - wbiła igłę w moje przedramię.

W końcu dolecieliśmy na arenę. Zaprowadzono mnie w podziemia. Musiałam przejść kontrolę, czy nie wnoszę broni. Pewnie zabraliby mi bransoletkę gdyby nie Hyler.

- Co ty tu robisz - zapytałam

- Chciałem spędzić z Tobą choć chwilę przed igrzyskami. Nie wiem jak wytrzymam całe igrzyska bez Ciebie.

- Jeśli naprawdę kochasz, poczekasz.

- Kocham. Kocham Cię nad życie - pochylił się i pocałował. Tym razem zachłannie i pożądliwie. Odpowiedziałam tym samym.

Potem odszedł bez słowa.

- Chodź, musisz się ubrać - powiedział Lead.

Zaprowadził mnie do pokoiku w rogu którego stała oszklona tuba. Podał mi czarne spodnie i obcisłą koszulkę na ramiączkach.

Szybko się przebrałam. Założyłam buty i pasek, dołączone do zestawu

- Na arenie będzie gorąco - powiedział Lead - I nie mam tu na myśli sprośności tylko pogodę.

- Skąd takie przypuszczenia?

- Ubrania są wykonane z cienkiego i przewiewnego materiału. Sądząc po materiale dobrze chłoną wilgoć. Jeśli chodzi o arenę, będzie to pustynia lub jakiś las równikowy.

- To dobrze czy źle?

- Zależy co wymyślili organizatorzy.

- Trzydzieści sekund do startu - powiedział sztuczny głos z głośnika. Ruszyłam mu szklanej tubie.

- Jeśli mógłbym brać udział w zakładach, postawiłbym na Ciebie.

- Dzięki - objęłam go. Odwzajemnił uścisk.

- Dziesięć sekund.

Weszłam do tuby. Drzwi się zamknęły i platforma na której stałam zaczęła poruszać się w górę.

Oślepiło mnie jasne światło słońca. Rozejrzałam się. Lead miał rację co do rodzaju areny.

To była pustynia. Tyle że otoczona lasem jakie widywałam na obrzeżach Dwunastki.

No po prostu zajebiście.