SON

1.BÖLÜM

  

●Kitaba başlama tarihinizi atabilirsinizz :)     

"Derinlerimde boğulan çocuk"

Karanlığımda gizleniyorum, nefesim rüzgara karıştı. Denizimde boğuluyordum.

Kendimi bildim bileli bu evin odasındayım, küçük penceremden denizi izliyordum. Bir yanım kan içinde bir yanım umudunu çürütmüş bir gelecek bekliyordu, sağ tarafımdaki pencereden denizi seyrediyordum. Tek yaptığım şey denizi izlemekti, deniz bile artık beni boğuyordu. O bile biliyordu bu odadan cıkamıcağımı görüyordu acılarımı, rüzgarla savrulduğumu biliyordu.

Kapının çalmasıyla kafamı oraya cevirdim içeri giren kişiyle vucudum kasılmaya başladı bacaklarımı iyice kendime cekip ellerimle daha sıkı sardım. " hazırlan, maral hanım seni bekliyor" Ağlamamak için gözlerimi sıkıyordum, ona sadece kafa sallamakla yetiniyordum. Acıdan değildi bu ağlamam, yok oluşumaydı.

Nefesimi tutuyordum. Ben; 14 yaşında ailesini katliamla kaybetmiş küçük bir kızdım. Bir kadının eline düşerek hayatımı güçlendirdim, eziyet çekerek öğrendim herşeyi. vucudumda taşıdığım izlerle büyüdüm, şimdi ise diğer annemle büyümeyi öğreniyordum beni 20 yaşıma kadar eziyetle, döverek, işkenceyle büyüttü ama asla sevgisinide benden sakınmadı.

Bana güçlü olmayı, kendi ayaklarımın üzerinde durmayı, kime güvenip kime güvenmicemi öğretti beni ben yapanın ne olduğunu görmemi sağladı.

Onun için ne anlama geldiğimi biliyordum, yavaşca yerimden kalkıp adamım cıktığı kapıdan cıkıp sol tarafımdaki merdivenleri inmeye başladık. Merdiven bitimine geldiğimizde karşımdaki tanıdık kapıya ilerledik, derin bir nefes alıp kapının kolunu indirip içeri girdim arkamdan kapıyı kapatıp karşımdaki kadına döndüm. Bana kafasıyla yanına oturmamı gösterip, yavaşca ilerleyip yanına oturdum. Maral," Deniz'im hazırlan yeni bir hayat seni bekliyor." Neye hazırlanıyordum, ne oluyordu," mahzeni'm nereye gidiyorum?" Gözlerimin içine bakıp kafasını salladı Maral," Artık, yüzleşme vakti seni ben büyüttüm deniz'im asla korkma ve azminden vazgecme."

Biliyordum, beni bunun için eğittiğini sadece zamanı şuan olmamlıydı. Hazırmıydım bilmiyordum onlarla yüzleşmeye hazırmıydım bilmiyordum, düşüncelerimin içinde boğuşurken maral hanımın dediği şeyle ona döndüm maral," onlarla çalışmanı istiyorum deniz'im yapacakların senin için zor değil bu zamana kadar yapılanların en hafifi."
Kafamı sallayıp dinlemeye devam ettim maral," tek yapacağın şey önerle çalışman, bilgileri toplaman onların içinde yaşamanı istiyorum içten fethedicez senin için zor olmıcak deniz'im." Yapabilirdim, onlar benim ailemi elimden aldı biranda öfkem gün yüzüne çıktı," ben hazırım, ama bırakında kendi ellerimle yapiyim." Kafasını olumsuz sallayıp maral," olmaz deniz'im bu kadar basit olmamalı." Gözlerim dolmaya başlayınca kafamı annemin gögsüne yerleştirdim," mahzeni'm özledim, yavaşca unutuyorum. Bu acıyla yaşayamıyorum, onları bırakmak istemiyorum." Yavaşca ağlamaya başlamıştım benim tek evim oydu maral," ağlama deniz'im kendi denizinde boğulmana izin veremem."

Yavaşca yerimden kalkıp, kapıya ilerledim elimi kapının kolunu indiricekken arkama dönmeden son sözlerimi söyledim. "Kendi denizimde boğulamıyorsam, benim denizimde boğacak çok insan var."

                ~BÖLÜM SONU~

İlk bölümü umarım beğenmissinizdir, hatalarım var ama ilerledikce düzelticem.