Triggerman † Jaeyong

14• homeless -pt2

"Beni tanıyorsun değil mi Taeyong? O yüzden rahatsın."

"Evet, seni tanıyorum. Johnny birkaç kez senden bahsetmişti. Ve sanırım Jaemin de aynı şekilde."

"Açıkçası bu kadar dikkatli olduğunu düşünmemiştim dedektif. Jaemin'le aramızdakileri kimse bilmez."

"Geceleri uyuyamadığını söyledin bana, mesaj atarak. Ertesi gün ise Jaemin, kendisine bakan abisinin bazen ölen kardeşiyle aynı koktuğunu söylediği için beraber uyuduklarını söyledi. Ve Jaemin'in ailesi de onu evlatlıktan reddederken, sevgilisinin abisi ona da abilik yaptı."

"Başka ne biliyorsun?"

"Benim dışımda ekip arkadaşlarımın seninle yakın olduğunu da biliyorum."

"O konuda yanılıyorsun dedektif. Bu güne kadar fazla arkadaşım olmadı." Jaehyun elindeki kahve bardağını orta sehbaya bıraktı. Evine gitmek için ayaklandı ancak Taeyong onu durdurdu.

"Saat sabah 4. İstersen bu gece burda kal. Zaten yağmur hâlâ devam ediyor."

"Dedektif-" Jaehyun'un sözünü kesti Taeyong, yine. Ancak bu sefer konuşmadı. Sadece Jaehyun'un elini tuttu ve onu yatak odasına götürdü.

"Sanırım evet, eğer seninle uyuyabilir miyim diye soruyorsan."

"Sen-, ben-, teşekkür ederim."

Taeyong çok hafif bir şekilde tebessüm etti.

"Bir şeylere sarılmadan uyuyamayan tek sen değilsin."

Taeyong iki kişilik yatağın sol tarafına geçti. Jaehyun ise sağ tarafa yattı.

Bu gece Jaehyun, ilk kez kendisi oldu. Ve ilk kez kendisi olduğunda mutlu olduğunu keşfetti.

Taeyong, Jaehyun'a arkasını döndü. İkisinin de üstünü örten yorgandan kendisine düşen paya sarıldı. Jaehyun da sola döndü ve yorgana sarılan bedene sarıldı. Burnunu Taeyong'un saçlarının arasına daldırdı ve hafifçe içine çekti kokusunu.

Taeyong ilk başta aşırı tereddüt etmişti. Ama kalbinden gelen sese uymuş ve beraber yatmayı teklif etmişti.

"İyi geceler dedektif." Jaehyun uykulu sesiyle Taeyong'un kulağına fısıldadı.

"İyi geceler."

•

Sabah telefondan gelen iğrenç sesle uyandıklar. Birisi Taeyong'u arıyordu. Ancak Taeyong derin uykuydaydı. Duymuyordu çalan telefonu.

Jaehyun ise telefonun kapanmasına yakın bir zamanda uyanmıştı.

3 yılın sonunda ilk kez rahatça uyumuştu.

Telefonun çaldığını gördüğünde ise kollarının arasında kalan minik bedeni uyandıracaktı ancak minik bedene bakarken telefon çoktan susmuştu.

“Ona bak Jeno. Yeni doğmuş bir bebek kadar saf duruyor. Yanağındaki yara izi bile kusursuz. Her bir detayını incelemek istiyorum ve bundan korkuyorum. Çünkü o beni henüz tanımazken bile ben onu üzdüm. Ve ona kendi acımı tattırdım.

Ona aşık olmamalıyım.

Bana aşık olmamalı. Çünkü bana aşık olursa ona her şeyi anlatmam gerekir. Ve bu ikimiz için de acı verici olur. Onun ellerini bir daha tutamam. Bir daha asla onunla olamam. Yanına konuşamam hatta nefes dahi alamam. O burda, kollarımın arasında uyurken, ben onu izleyemem. Bu ellerimle bir sürü can aldım. Bu gözlerimle bir sürü cesede baktım. Ve ikimizi ayıran şey, ben birilerini öldürürken, o beni bulmaya çalışıyor olması.