"ကြၽန္ေတာ္ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ?"

ဒီလူက ဘာလဲ။
ဝမ္ရိေပၚရဲ႕ဘဝင္မက်တဲ့အၾကည့္ကို သူကသေဘာတက်ရယ္ေနတယ္။

"ငါနဲ႔ ေဝးေဝးေနစမ္းပါ"

ဝမ္ရိေပၚေနရာက ထထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္။ အဆင္မေျပဘူးဆို ဘာတစ္ခုမွ အဆင္မေျပေတာ့တာ။

ေ႐ွာင္းက်န္႔နဲ႔သူ႔ရဲ႕ ျပႆနာက မေျပာပေလာက္စရာေလးပါ။ သူဒီေလာက္ ႐ႈပ္ေထြးမေနသင့္ဘူး။
ခ်က္ခ်င္းလြမ္းလာတဲ့စိတ္ကို ရိေပၚမထိန္းခ်ဳပ္ထားဘူး။ က်န္႔ေကာက သူ႔ကိုေစာင့္ေနမွာ...သူ ေစာေစာျပန္လာမယ္လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။

"ေဟာက္ရႊမ္း..ငါျပန္ေတာ့မယ္"

"ေနဦးေလ ငါလိုက္ပို႔မယ္"

"ေနပါေစ..taxiနဲ႔ျပန္မယ္"

"ေဟ့ေကာင္ မင္း..ျဖစ္ရဲ႕လား?"

"အင္း"

လမ္းမေပၚမွာ ေရာင္စံုထီးေတြ႐ႈပ္ယွက္ခတ္ေနတယ္။
ဝမ္ရိေပၚ ထပ္အက်ီၤပြပြကိုခြၽတ္ၿပီး ေခါင္းေပၚေဆာင္းလိုက္တယ္။ ေအာက္ခံတီ႐ွပ္လက္ျပတ္ အနီေရာင္ေၾကာင့္ ပိုၿပီးေပၚလြင္သြားတဲ့ လက္ေမာင္းသားေဖြးေဖြးေတြ...
မိုးေရထဲက piercing မင္းသားေလးကို အနားကျဖတ္သြားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြ မသိမသာၾကည့္ၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က သိသိသာသာေပါ့။

ပထမဆံုးျဖတ္ေမာင္းလာတဲ့ taxiကို ဝမ္ရိေပၚလက္ျပၿပီး တားလိုက္တယ္။ လိပ္စာေျပာၿပီး ကားေပၚတက္ေတာ့ သူေတာ္ေတာ္ေအးေနၿပီ။

မိုးရြာၿပီး ကားလမ္းေတြပိတ္ေနတာမို႔ အိမ္ေ႐ွ႕ေရာက္တဲ့အခ်ိန္က သူမွန္းထားတာထက္ ေတာ္ေတာ္ေလးေနာက္က်ေနတယ္။ မိုးကတိတ္မဲ့ပံု မေပၚဘူး။

ေခ်ာက္!
တံခါးဖြင့္ေနတဲ့လက္ေတြ ရပ္သြားတယ္။
သူတစ္ခုခုကို သတိရသြားသလို မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕မိတယ္။

(ဒီနားကေဆးရံုမွာေဆးစစ္ဖို႔လာရင္းနဲ႔ လမ္းၾကံဳလို႔ေလ.. ခဏပဲဝင္မွာပါ)
(လူႀကီးကအိမ္အလည္လာတာကို ေဘဘီကအိမ္မွာမ႐ွိဘူးဆိုေတာ့ မေကာင္းဘူးေပါ့)
(ဒီတစ္ရက္ေလးပဲ သည္းခံေပးပါကြာ...ကိုယ့္ကိုခ်စ္တယ္မလား)
(ကိုယ့္ကေလးလိမၼာတာ ကိုယ္သိတာေပါ့)

Crazy Something (Completed)Where stories live. Discover now