Ilang taon na Ang nakalipas pero sariwa parin Ang mga nangyari. alam ko pa din Kung paano sya ngumiti, ang kanyang mga buhok na lumilipad kasabay ng hangin, sarap ng kanyang tinig na bumubuo ng aking araw, ngiting walang katapusan, mga yakap na mainit pa sa tanghaling tapat at pag aalalang animo'y may mangyayaring masama.
Pag naalala ko ang mga panahon na iyon ay para bang bumabalik ako sa nakaraan. nakaraan kung paano at saan kami nag simula.
Pag naalala ko ito ay pumipikit nalang ako at bumabalik ako sa lugar kung saan kami nagkita ilang taon na ang nakalipas tumatakbo pababa sa isang hagdan palabas saming bahay. nung panahon na iyon at gusto ko munang mapag isa at gusto ko munang maging masaya. binilisan ko ang pagtakbo na para bang Wala nang katapusan. ilan pang mga minuto paliko sa isang kanto, palabas ng isang kalsada, ay may na Banga akong isang binata. sa sobrang lakas ng aming pagkakabanga ay Napa-upo nalang ako sa kalsada hawak hawak Ang aking pwetan. nagulat s'ya at inabot Ang kanyang kamay upang tulongan ako sa pagtayo. Maya Maya ay inabot
ko na din Ang aking kamay. tinanong nya ako.
"mukhang nag mamadali ka bakit may problema ba?" tanong ng binatang nakabangaan ko at Ang taong tumulong sakin.
"wala naman" bangit ko nalang sa kanya at nag pasalamat nalang ako sa kanya.
ngunit kinukulit nya ako Kung ayos lang ako, Wala na akong maisip kaya tumakas nalang ako at tumakbo ulit. natatakot ako dahil baka kilala nya ako. ayun Yung unang araw nang aming pagkikita. napakasaya ko nung araw na iyun, nung araw na nagawa kong tumakas sa aking amang Hari and sa aking inang Reyna.
Sinulit ko Ang mga oras na natitira, pumunta ako sa kahit saan Kung saan ako dadalhin ng aking mga paa at kahit na saan ako pumunta ay napaka swerte ko dahil Wala sakin nakakakilala kahit na anak ako ng hari't Reyna.
Ilang oras akong nag saya at di ko na namalayan ang oras kaya gabi nadin ako bumalik sa palasyo. siguro ay hinahanap na nila ako kaya napag desisyonan ko nang umuwi na.
Habang nag lalakad pabalik sa palasyo ay iniisip ko Kung nag aalala ba talaga sila sa akin o mas mahalaga ang korona o Ang kapanghariyahan kesa sa akin o mas mahalaga Ang kayamanan, bente anyos palang ako pero pinag-iisipan na nila Kung saan nila ako pipapakasal ngunit ayaw ko pa at gusto ko pa mag saya at maramdaman Ang bagiging binata.
At sa wakas ay nasalabas na ako ng gate ng palasyo. dahan dahan akong umakyat sa bakod at nagtago sa mga halaman at dahan dahan naglakad papasok sa pinto ng palasyo napaka swerte ko dahil walang bantay na mga gwardia.
Pumasok ako sa pinto papasok sa loob ng palasyo
ang palasyong ito ang aming bahay dito nakami tumira simula nuong naging hari ang aking ama. dito na din ako nag ka isip at lumaki. pag pasok ay nakita ko ang hari habang nag babasa ng libro. nag lakad ako na parabang walang nangyari munit tinawag ako ng aking amang hari.
"Arthur!". mahinahon na tawag sakin ng aking ama.
pinapapunta nya ako sa kanyang kina uupuan at ako'y lumapit sa kanya, pagkaupo ko ay pina-alis nya lahat pati na din ang kanyang sekretarya,
galit nya akong tinanong. "Saan ka nanaman galing!".
hindi na ako sumagot sa kanyang tanong dahil sa sobrang takot ko sa kanya. pag tapos nun ay sinabi nya sakin na malapit ko na raw makilala ang aking magiging kasintahan at bigla nalang akong napatingin sa hari at biglang sumagot sa hari.
"munit mahal na hari ay ayuko pang magkaroon ng kasintahan o kabiyak!". galit kong sambit sa kanya.
bigla tumayo ang aking amang hari at akmang sasampalin ako ngunit hindi iyun na tuloy dahil nakapag pigil ang aking ama. ang sambit nalang ng hari ay umakyat nalang ako at dahil meron raw kaming gagawin bukas. isang maliit na piging dahil bumalik na raw ang kanyang matalikna kaibigan . ito raw ang heneral ng palasyo kasama raw n'ya ang kanyang anak na lalaki bukas.
