"Δεν πειράζει, έχω πολύ χρόνο ακόμα, μπορώ να σε ακούσω." Είπα αγκαλιάζοντας της.
"Κοίτα μου αρέσει ένας στην παρέα, δεν το ξέρει ακόμα. Τον γνώρισα στην σχολή και τον κάλεσα εδώ, αλλά και που του μιλάω ή του δείχνω ότι ενδιαφέρομαι δεν φαίνεται ότι ίσως έστω και λίγο ενδιαφέρεται και αυτός." Είπε σκουπίζοντας τα δάκρυα της και "σπάζοντας" την αγκαλιά.
Καθώς την άκουγα, κάτι δεν μου κολλούσε. Τον γνώρισε στην σχολή, τον κάλεσε, του δείχνει ότι ενδιαφέρεται; Δεν ξέρω η αφήγηση της σε όλο αυτό με κάνει να σκέφτομαι ότι αυτό το άτομο είμαι εγώ.
"Ο καθένας έχει διαφορετικό χαρακτήρα, μπορεί να νοιάζεται και να μην το δείχνει." Είπα και της έδωσα ένα χαμόγελο.
Δεν είχα κάτι να προσθέσω σε όλο αυτό, οπότε, σηκώθηκα και πήγα μέσα. Με προβλημάτιζε το θέμα υπερβολικά πολύ, πώς γίνεται αυτά που λέει να έχουν σχέση με εμένα; Καλά ίσως υπερβάλλω, μπορεί απλά όντως να γνώρισε κάποιον και να τον κάλεσε. Μπορεί να έφυγε πιο νωρίς, η να μην πρόλαβα να τον χαιρετήσω.
"Πώς είναι; Σου είπε τι έχει;" Με ρώτησε η Νικόλ κοιτώντας με, με ένα βλέμμα ανησυχίας.
"Καλά είναι, εγώ θα πάω σπίτι μου πες στο στην Όλιβ αν γίνεται." Είπα μαζεύοντας τα πράγματα μου και χαιρετώντας όλους όσους ξέρω.
....................................................................................
Μερικές φορές ο κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικό τρόπο, συνήθειες και άλλα ενδιαφέροντα πράγματα. Γι'αυτό ο καθένας μπορεί να σε πληγώσει με διαφορετικό τρόπο. Η να τον αγαπάς με διαφορετικό τρόπο. Παράξενο το πως ένα άτομο μπορεί να σε κάνει να σκέφτεσαι πράγματα που ούτε εσύ ο ίδιος ήξερες ότι μπορείς να φτάσεις σε τέτοιο σημείο.
Καθώς όμως σκεφτόμουν και προχωρούσα προς το σπίτι μου, κάθισα σε ένα παγκάκι όπου άφησα τις σκέψεις μου να φύγουν από το κεφάλι μου. Πολλές, αδιάφορες, σημαντικές, μικρές, μεγάλες, βλαβερές, χαρούμενες. Ό,τι και να ήταν δεν έδινα σημασία.
Η μόνη σκέψη που με έπνιγε ήταν τα λόγια της Όλιβ. Ο τρόπος στον οποίο με κοιτούσε ήταν σαν να μου έλεγε σιωπηλά "Εσύ είσαι."
Και αν δεν ήμουν εγώ;
Αν απλά είναι ένα παιχνίδι του μυαλού;
Φαίνεται ξεκάθαρο.
Μπορεί να μην είναι.
Αν απλά όντως πήγαινε για εμενα;
Θα φαινόταν.
Αφού φαίνεται.
Μπορεί να με θεωρεί κοντινό άτομο.
Τόσο κοντινό;
Μπορεί απλά να το κάνει επειδή την βοήθησα.
Χωρίς να κάθομαι να σκέφτομαι άλλα, σηκώθηκα και περπάτησα ως το σπίτι με το μόνο πράγμα να "βουίζει" στο μυαλό μου αν ήμουν εγώ ή κάποιος άλλος.
Τα βήματα γινόντουσαν όλο και πιο γρήγορα, οι ανάσες αυξάνονταν και ένα συναίσθημα θυμού και απορίας αγκάλιασε το σώμα μου. Λες και το έκανε επίτηδες, μου ψιθύριζε στο αυτί μου ότι εγώ είμαι και ότι πρέπει να δώσω μια ευκαιρία για να μάθω αν εννοεί εμένα.
Όταν επιτέλους έφτασα στην πόρτα του σπιτιού, έβγαλα τα κλειδιά μου από την τσέπη και άνοιξα την πόρτα. Μπήκα μέσα και πέταξα όλα τα πράγματα μου στον καναπέ όπου ξάπλωσα εκεί και έβαλα να δω καμιά ταινία.
Δυστυχώς με πήρε ο ύπνος μετά από δέκα λεπτά γιατί είχα ακόμα τις ζαλάδες από το αλκοόλ και την νύστα επίσης.
"Έλλη! Άνοιξε μου!" Άκουσα καθώς η πόρτα βροντούσε λες και γινόταν σεισμός.
Σηκώθηκα γρήγορα έβαλα μια φόρμα και μια μπλούζα και άνοιξα.
"Τι κάνεις εσύ εδώ;" Ρώτησα καθώς σχηματίστηκε η απορία στο πρόσωπο μου.
"Δεν έχω χρόνο για αυτά, πάρε τον καφέ σου, σήμερα δεν πας πουθενά." Είπε και μου έδωσε τον καφέ και κάθησε στον καναπέ.
Εγώ ανέκφραστη ανασηκώνοντας τους ώμους μου κάθησα δίπλα της και άνοιξα την τηλεόραση.
Ναι ξέρω αναρωτιέστε ποια είναι αλλά θα μάθετε σε λίγο.
"Πώς και ήρθες τόσο νωρίς;" Ρώτησα κοιτώντας την τηλεόραση.
"Σχετικά με αυτό που έγινε χθές ήθελα να σου μιλήσω." Είπε και έσφιξε νευρικά το ποτήρι από τον καφέ της.
Χωρίς να το σκεφτώ ήρθα πιο κοντά της και την κοίταξα καθώς κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.
"Να εγώ μίλησα χθες με την Όλιβ και μου είπε τι σου είπε και ήρθα σε εσένα γιατί νομίζω ότι είσαι εσύ." Είπε και ξε-φύσηξε λες και της έφυγε ένα βάρος.
Εκείνη την στιγμή κοκκάλωσα, δεν ήξερα τι να πω, αν ήμουν όντως εγώ; Μέχρι και η κολλητής της ήρθε να μου το πει.
Ξάπλωσα προς τα πίσω και έπιασα το κεφάλι μου απεγνωσμένα.
"Δεν ξέρω και εγώ αυτό νόμιζα, αλήθεια, αλλά δεν μίλησε για κοπέλα πως ξέρουμε ότι είμαι εγώ;"
Η Νικόλ άρχισε να γελάει και με κοίταξε πονηρά.
"Άκου εδώ έχω σχέδιο εγώ, ξέρω την Όλιβ από μικρή." Είπε και σηκώθηκε.
"Κάτσε που πας;" Ρώτησα αφού σηκώθηκα και εγώ μαζί της.
Δεν ξέρω τι ετοιμάζει αλλά δεν μου αρέσει αυτό..
