Napakalamig ng hangin sa dagat, nakakagaan nang loob yung view na makikita mo dito.
Rinig na rinig mo ang katahimikan at tunog nang alon ang maririnig .
Sa sobrang sarap sa pakiramdam di ko namalayan na umiiyak ako.
Nakakaiyak kasi iyakin ako. Napaka iyakin.
“Miss? Sorry sa abala kanina pa kasi kitang nakikitang umiyak kaya heto – ka—kape. Hmm, pampagaan ng loob?”
Sa hiya ko ay dali dali ko pinunasan ang mga luha ko at kahit papaano ay ngumiti.
“Salamat.” Sagot ko at kinuha yung kape.
Napakabango. Tamang tama sa gabi na to.
Pwede naman siguro na ienjoy ang gantong moment diba?
“Alam mo Miss sa coffee shop palang kita na lungkot sa mata mo.”
Napalingon ako at ngumiti ng mapait. Akala ko walang may pakialam sakin bat ako napansin neto?
“Sinusundan mo ata ako?” tanong ko na nagpatawa sa kanya.
Mga tawa na tugma sa nangyayari sa paligid ko.
Sa alon ng dagat, tunog ng paghampas ng hangin sa mga tubig at ang bituin na nagkikislapan.
“Bakit? Mali ba ko? Di ko alam na may nakatingin sakin tapos nag abot ka ng kape. Iniistalk mo ba ko?” tanong ko at sumimsim ng kape.
“Hindi naman napagtanto ko lang na parehas tayo.”
Bigla akong napatigil at paglingon ko ay nakatingin na rin siya sa akin.
"Paano mo nasabi na magkaparehas tayo?"
Kahit madilim kita ko kung gaano katangos ang mga ilong niya. Mahaba ang pilikmata, makapal ang kilay at higit sa lahat ang ngiti niya na nagpapagwapo dito.
"Wala lang, base sa itsura natin at iniisip." sagot niya at humarap sa dagat.
Wala namang masama kung mapag uusapan ang bagay bagay sa ibang tao.
Sabi nga nila,
“Smile at strangers and you just might a change in life.”
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
