"ေဝ"
တစ္ဖက္က မိန္းခေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕အသံ။
"ဒီဖုန္းက ဘယ္ေနရာကလဲ "
ဝမ္ရီေပၚအသံက ေဒါသသံနည္းနည္းပါေနတယ္။
"-------အေဆာင္ရဲ႕ အေဆာင္ဖုန္းပါ႐ွင္"
"ဟုတ္ကဲ့ လိပ္စာေလးတစ္ခ်က္ေျပာေပးပါလား"
"ဟုတ္...."
မင္းငါ့လက္ကဘယ္ေတာ့မွ ေျပးမလြတ္ပါဘူး ေ႐ွာင္းက်န္႔။
------
ေနာက္တစ္ရက္ ေ႐ွာင္းက်န္႔ အျပင္ကိုထြက္လာေတာ့
လမ္းတစ္ေလ်ွာက္လံုးရဲ႕ မီးတိုင္ေတြမွာေရာ နံရံေတြမွာေရာ ကပ္ထားတဲ့ သူ႔နာမည္နဲ႔စာ။
ေ႐ွာင္းက်န္႔ ျမင္ျမင္ခ်င္း မ်က္လံုးျပဴးသြားတယ္။
'ေ႐ွာင္းက်န္႔ မင္းဒီအေဆာင္မွာ႐ွိေနတာငါသိတယ္
မင္းကိုယ္တိုင္ငါ့ဆီလာမလား ငါလာေခၚရမလားတဲ့'
႐ူးေနၿပီ ဝမ္ရီေပၚ.... မင္း႐ူးေနၿပီ။
လမ္းသြားလမ္းလာမ်ားကလဲအဲ့အေၾကာင္းဘဲ ေျပာၿပီးသြားေနၾကတာ။
သူ႔ကို ေ႐ွာင္းက်န္႔လို႔ မသိၾကရင္ေတာင္မွ သူငိုခ်င္လာတယ္။
"အစ္ကို ေ႐ွာင္းက်န္႔လား"
"ဟုတ္..ဟုတ္"
"အစ္ကို႔ ေယာက်ာ္းက အစ္ကို႔ကို လိုက္႐ွာေနတာ စာရြက္ကပ္ထားတာေတြ ေတြ႔တယ္မလား"
"ဟင္"
အေဆာင္က ေကာင္မေလး သူကဘယ္လိုလုပ္လုပ္သိသြားရတာလဲ။
"ဟယ္....အစ္ကို...အစ္ကို...ဒီမွာ အစ္ကို႔ ေယာက်ာ္းဒီမွာ"
စာရြက္ေတြ အထပ္လိုက္ကိုင္ၿပီး ဟိုဖက္ကိုသြားတဲ့ ဝမ္ရီေပၚ ေအာ္ေခၚလိုက္တာ။
ဝမ္ရီေပၚကိုျမင္ေတာ့ ေ႐ွာင္းက်န္႔ ထြက္ေျပးတယ္ ။ ဝမ္ရီေပၚလဲ လက္ထဲက စာရြက္ေတြကို ပစ္ခ်ၿပီး သူ႔ေနာက္လိုက္တယ္။
"ေ႐ွာင္းက်န္႔!"
"ေ႐ွာင္းက်န္႔ မင္းရပ္လိုက္စမ္း"
ေ႐ွာင္းက်န္႔ကသူေနတဲ့ အေဆာင္ေပၚကို တက္ေျပးတယ္။
ဝမ္ရီေပၚကလဲ အမွီလိုက္တယ္။
YOU ARE READING
မင်းရဲ့ အရုပ် (completed)
Fanfictionဇာတ်ကားတစ်ခုကို yizhanအနေဖြင့် ပြန်ရေးသားခြင်း။
ထားမသွားပါနဲ့ 7
Start from the beginning
