ေစာင္ႀကီးေခါင္းၿမီးႃခံုၿပီးမသိခ်င္‌‌ေယာင္ေဆာင္ျပလိုက္ေတာ့ေဒါခီြးသြားပံုပင္။

ေစာင္ကိုအသည္းအသန္လိုက္ဆဲြဖယ္သည္။Xiao Zhan ကလဲေအာက္ကေနေစာင္ကိုတင္းေနေအာင္ျပန္ဆဲြထားသည္။

"က်န႔္ေကာ...ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူးေနာ္..."

ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနျပလိုက္ေတာ့ဖက္ထုပ္ေလးဘက္ကလဲအားကိုေလ်ွာ့ခ်သြားသည္။

ဒါကိုအခြင့္ေကာင္းယူၿပီးအားကုန္သံုးကာေဆာင့္ခနဲဆဲြခ်လိုက္ခ်ိန္ Xiao Zhan ကိုယ္ေပၚဝါဂြမ္းလံုးေလးတစ္လံုးအိခနဲၿပိဳက်လာသည္။

အရမ္းႀကီးေတာ့မခံသာ...။

သူ႔ဖက္ထုပ္ေလးကအရင္လိုေပါက္စ‌နေလးမွမဟုတ္ေတာ့ပဲ။သူ႔နီးနီးလူေကာင္ႀကီးရိွေနၿပီ။

ရင္ဘတ္ေပၚကအေကာင္ေပါက္ေလးကိုေစာင္နဲ႔လံုးေထြးဖက္ထားၿပီးမလႊတ္ေပးေတာ့ထေအာ္ေလာက္မယ္လို႔တြက္ထားေပမဲ့တစ္စက္ေလးေတာင္ရုန္းကန္ျခင္းမရိွ။အလိုက္သင့္ေလးၿငိမ္ေနေပးျပန္သည္။

"က်န႔္ေကာ..."

"ေျပာေလ..."

"ဘာလို႔ဖက္ထားတာလဲ..."

"မင္းအရမ္းေမႊေနတာ...ေကာ အိပ္လို႔ေတာင္မရေတာ့ဘူး...အဲ့ဒါ့ေၾကာင့္ ထပ္လႈပ္လို႔မရေတာ့ေအာင္ခ်ဳပ္ထားတာ..."

"က်န႔္ေကာ ညကလဲအ‌ေစာႀကီးအိပ္တာပါ... ကၽြန္ေတာ္နဲ႔သိပ္မကြာဘူးေလ..."

"ဘာကို ကၽြန္ေတာ္နဲ႔သိပ္မကြာတာလဲ...မင္း
မေန့က ေလယာဉ္ေပၚမွာေတာက္ေလ်ွာက္
ေကာပုခံုးကိုမွီၿပီး အိပ္လာတာေလ...အဲ့ေတာ့
အခုအားေတျြပၫ့္ေနၿပီေပါ့...ေကာဆို မေန့ညက
တစ္ခ်ိန္ေလးပဲ ေကာင္းေကာင္းအိပ္ရေသးတာ
...ဒါေတာင္စကားေကာင္းေနလို႔ အိပ္ယာဝင္တာ ပံုမွန္ထက္ေနာက္က်ေသးတယ္..."

"တစ္ေန့ရွစ္နာရီအိပ္ရ ေတာ္ၿပီေပါ့..."

"ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္မရိွတဲ့ အေကာင္စုတ္ေလး..."

ဖက္ထုပ္ေလးကဟြန႔္ခနဲႏွာေခါင္းရႈံ႔သည္။ဒါေပမယ့္လက္ေတြကသူ႔ခါးကိုသစၥာရိွရိွခ်ိတ္တြယ္ထားသည္။

"ဘယ္အခ်ိန္ထိ ဒီလိုေနရမွာလဲ..."

"ေနာက္ထပ္ ငါးမိနစ္ေလာက္ပဲကြာ...မ်က္လံုးကဘယ္လိုမွမပြင့္ေသးလို႔..."

Don't Bring My Brother Away  (Completed)Where stories live. Discover now