Duister Ontwaken

Hoofdstuk elf: onverwacht bezoek

Ik dwaalde weer eens af, want ik moest serieus iets gaan doen aan die lijken. Na een poosje nadenken, had ik uiteindelijk toch maar besloten om ze te bewerken met een mes, zodat de bijtwonden niet meer te herkennen waren. Ook zou ik even mijn speeksel weg halen. Niet dat ze er iets aan zouden hebben, want klaarblijkelijk was ook dat niet meer menselijk, maar toch… Nog meer moorden op mijn naam zou ook weer zo iets zijn.

Toen ik eindelijk alles had opgeruimd. Opgeruimd… Ik grijnsde. Niet eens opgeruimd, ik had het eerder een stuk erger gemaakt. Eerst waren alleen bepaalde plekken besmeurd met bloed geweest, maar aangezien ik de lichamen niet helemaal had leeggedronken, was ik weer verzeild geraakt in mijn bloedmanie - zoals ik dat had besloten te noemen - en had ik besloten het huis te gaan verven. Dat had ik eens in sinister gezien en eigenlijk vond ik het ook wel een erg leuk idee.

Net op het moment dat ik het gordijn opzij schoof, begroet werd door de zon en een smerige lucht mijn neus binnendrong, hoorde ik de lage stem van Karayan weer in mijn hoofd. Tot mijn, maar waarschijnlijk ook zijn, grote ergernis. We hadden een punt in onze band bereikt waar we elkaar het liefst uit de weg gingen.

Kharis, waar ben je?

Ah, weer die controle, wat had ik dat gemist zeg. Aangezien ik niet dom was en ik had geleerd van mijn fouten, besloot ik toch maar om te antwoorden. Dan hoefde hij zich ook geen zorgen meer te maken. Weer grinnikte ik. Alsof hij zich zorgen maakte, waarschijnlijk wilde hij gewoon meer bloed hebben.

Onder je bed.

Ik keek even bedenkelijk. Dat was serieus niet mijn bedoeling geweest. Ik wilde echt een serieus antwoord geven. Ik was verdomme negentien, maar mijn haat voor die gast zorgde er gewoon voor dat ik veranderde in een kind van dertien.

Leuk, ik ben serieus.

Ineens bedacht ik me dat hij de zon was ingelopen vanmorgen toen ik aan hem was ontsnapt. Daar had ik de hele nacht en dag geen seconde meer aan gedacht om eerlijk te zijn.

Lekker in de zon gelegen vandaag, trouwens?

Ik kon zijn irritatie bijna voelen.

Kharis, waar ben je?

Zelfs de normaal zo emotieloze stem in mijn hoofd, klonk nu geërgerd. Als het niet boos was. Ik ging weer op de bank zitten, naast het toegetakelde lichaam van Emil. Ik klopte even met mijn hand op zijn hoofd en glimlachte vriendelijk naar hem. “Ach joh,” begon ik tegen hem te praten, “je vond het toch altijd al fijn om te slapen.”

Kharis, ik vroeg je wat.

Wederom rolde ik mijn ogen. Die man wist niet van ophouden, of wel soms? Waarom accepteerde hij niet gewoon dat ik geen zin in hem had. Hij had me gebeten. Hij was knettergek geworden. Verwachtte hij serieus dat ik hem ging vertellen waar ik was?

Wat verwacht je nou, man?

Ik kon hem bijna voelen trillen van woede. Figuurlijk gesproken natuurlijk. Mijn hand lag nog altijd op het hoofd van Emil en ik wist niet eens zeker waarom. Zijn haar was gewoon zo zacht, het was net een hondje. Ik begon hem gedachteloos over zijn hoofd te aaien.

Ik wil dat je me vertelt waar je bent.

De opdracht die hij me gaf, was moeilijk te weerstaan. Ik was immers nog altijd zijn creatie. Hoe graag ik ook wilde dat ik kon weigeren, lukte het me niet. Alles in mijn lichaam schreeude om toe te geven. Het was enkel mijn eigen wil die me ervan weerhield. Helaas niet voor al te lang, want na nog geen tien seconden, antwoordde ik alweer.

In het huis van mijn ex.

Ik kon wel door de grond zakken. Hoe had ik in hemelsnaam toe kunnen geven aan die domme opdracht van hem? Ik had toch nog een eigen wil? Ik was verdomme een vampier, of een nachtwezen, of hoe dat ook heette in deze verdraaide wereld. Je zou zeggen dat je dan sterk genoeg was om nee te kunnen zeggen. Toen ik mens was, was er niemand geweest die dat had gekund, maar nu? Nu was ik verdomme niets meer dan een pion in Karayans spelletje. Wat deze ook inhield.

Kom zodra het donker is weer naar huis.

Weer een opdracht. Weer één die ik niet kon weigeren. Hoe hard ik dat ook probeerde. Ik was zwak. Ik had het lang volgehouden tegen Karayan, maar nu zou ik er toch echt aan moeten toegeven. Ik was zíjn creatie. Ik was van hém. Of ik dat nu wilde of niet. Hij had gehoor gegeven toen dat verdomde V-chromosoon smeekte om geactiveerd te worden. Hij had mij in dit monster veranderd. En dat had zijn prijs. Nog voor ik op een verbitterde toon kon antwoorden, klonk zijn kille stem nogmaals door mijn hoofd.

Mijn broertje is namelijk op bezoek.

A/N sorry jongens! We hadden een paar probleempjes met de email enzo. Maar goed, het is een kort hoofdstukje, maar in ieder geval iets. School is killing us!