Samuel

2

Alleen kon ik mijn vinger niet leggen op wat dat was.

''Wie ben jij?'' Is het eerste wat mijn mond verlaat zonder dat het me opvalt.

''Huh?'' Vraagt hij verward als hij zijn hoofd naar mij toe draait en een wenkbrauw omhoog trekt.

Oh my god Levi, wanneer houd je toch eens je mond toch dicht?!

''S-sorry! Dat.. was stom.. Ik bedoel, wat is je naam?'' Vraag ik terwijl ik naar zijn stralende gezicht blijf staren.

Waarom is hij me nooit eerder opgevallen?

''Uhm.. Samuel..'' Stelt hij zich zachtjes voor met een verwarde frons op zijn gezicht.

Samuel..

''Ik ben-''

''Levi..'' Maakt hij mijn zin af met een kleine glimlach die om zijn lippen tevoorschijn komt en zijn groene ogen hebben kleine sprankeltjes gekregen.

Hij weet mijn naam?

''Wat? Hoe..'' Fluister ik, verrast dat hij daadwerkelijk mijn naam al kende.

''Iedereen kent je.. Ik bedoel.. Je bent de meest bekende jongen op school en bijna iedereen praat wel eens over je..'' Verklaart hij dan.

Oh..

''Oh.. Juist ja.. Stom..'' Mompel ik zacht en draai me terug om naar het bord toe, maar een ding die hij daarna zegt vang ik nog op.

''Alleen.. Ken ik je van je rugbywedstrijden.. Ik ben weleens wezen kijken.. Ik heb er niet zoveel verstand van, maar wel genoeg om te kunnen zeggen dat je best goed speelt'' Aan zijn zachte stem te horen was hij aan het glimlachen en ik voel zijn ogen op me branden.

De glimlach die ik daarna voel opkomen probeer ik gauw te verstoppen. Het geeft me een goed gevoel dat er iemand is die me kent om wie ik ben en wat ik doe en niet om hoe ik er uit zie of door mijn sociale status. Soms is het net alsof er niet wordt gewaardeerd waar ik wel goed in ben. Het moet altijd perse gaan om bekend en knap zijn.

Hoepelman is nog steeds bezig met het hoepelen rondom de theorie hoeken bereken.

Ha, snap je hem? Hoepelman, hoepelt.. Nee? Oké ik houd wel op..

''Ah Levi! Sinds je met zo een verveelde blik kijkt, lijkt het net alsof je alles al weet. Vertel jij maar eens hoe je hoek X berekent!'' Zegt hij, wat me verbaasd op laat kijken.

Dit is dus precies waarom ik wiskunde haat. Hij heeft het altijd op mij gemunt, omdat hij weet dat ik niet slim genoeg ben om een wiskundesom op te lossen.

''Uhm..'' Mompel ik en kijk met gespleten ogen naar de som, mijn hersenen staan ineens op stil en nerveus begin ik met mijn vingers te friemelen.

''Tan is negenenzestig gedeeld door zeven maakt negen komma zesentachtig'' Fluistert Samuel zachtjes naast me.

Ik twijfel er geen seconde over om hetzelfde op te noemen. ''Tan is negenenzestig gedeeld door zeven maakt negen komma zesentachtig'' Zeg ik een beetje onzeker, hopend dat het klopt.

''Ha fou- goed? Dat was.. Goed.. Netjes gedaan Levi..'' Mompelt hij verbaast en gaat verder met zijn les waardoor ik opgelucht adem haal.

''Thank god Samuel.. Lifesaver..'' Bedank ik hem en mis nog net zijn sprankelende ogen. ''Hoe wist je dat? Ik had dat echt nog nooit geraden..'' Vraag ik dan nieuwsgierig.

''Oh gewoon.. Beetje beginnersgeluk denk ik..'' Lacht hij zacht en volgt ook weer de les.

Na nog een stuk of drie oefenopdrachten geeft meneer Hoepelman het huiswerk toe en mogen we gaan. Langzaam sta ik op en bekijk ik zijn felle blije ogen. Het heeft zo danig een effect op me dat ik er bijna zelf blij van wordt, iets dat ik nog nooit heb meegemaakt.

''Hee.. Tot woensdag dan maar he..'' Zeg ik hem gedag en zwaai ik.

''Tot woensdag! En Levi?'' Roept hij enthousiast.

''Ja?'' Draai ik me vragend om.

''Ik merkte dat je het niet zo goed begreep.. Als ik je kan helpen hoor ik het graag? Het is echt super makkelijk, zelfs een kikker kan dit nog na doen!'' Lacht hij zacht, wat eigenlijk naar mijn eigen oren best spottend klonk.

''Oh, dus omdat ik het niet goed begrijp ben ik nu dommer dan een kikker?'' Vraag ik en voel een lichte frustratie in mijn buik. De zenuwen in mijn lichaam knijpen samen als ik vermoed dat hij me net zo dom vindt als dat Hoepelman mij vindt.

''Nee nee! Zo b-''

''Ach weet je.. Laat maar. Ik zie je woensdag wel'' Zucht ik en loop richting mijn kluis.

En ik nog denken dat hij best cool was.

Meneer Hoepelman spot al genoeg met dat ik niets weet over wiskunde. Nou hoef ik het niet nog eens een keer te horen van een gozer die ik amper ken. Het is niet dat ik niet hard mijn best doe. Ik probeer het, maar iedere keer als ik überhaupt een boek open lukt het gewoon niet. Mijn hoofd wordt leeg, ik raak verdwaald in de woorden die ik lees maar vervolgens niet begrijp en ik klap dan volledig dicht.

Mensen begrijpen gewoon niet hoe het voelt als je iets hard probeert zonder enig succes. Het maakt ons niet dommer dan dat we zijn.

''Hee Lef!'' Hoor ik Sander roepen die naast me is komen lopen.

''Wat moet je?'' Snauw ik.

''Zo hé, is mevrouwtje Lady Gaga met de verkeerde been uit bed gestapt? Moet haast wel zo zijn sinds het zo'n ijskoude ochtend was'' Grinnikt hij amuserend.

''Sander!'' Roep ik grommend en duw hard tegen zijn schouder aan waardoor hij een paar stappen lachend naar achteren doet.

''Oké! Sorry, sorry. Zullen we aardrijkskunde skippen en bij jou thuis chillen? Heeft je dikke reet wel verdiend'' Wenkt hij.

Skippen klinkt nu best wel verleidelijk na zo'n verrekte eerste schooldag.

''Slijmbal. Fine, laten we naar huis gaan. Kan jij mij mooi vertellen waarvoor je mij nu weer hebt laten zakken voor die Charlotte'' Lach ik en gooi mijn boeken gauw in mijn kluis.

Met een grijns loop ik met Sander naar zijn auto met een dezelfde gedachte dat door mijn hoofd blijft spoken: Vindt Samuel mij ook dom?