သာမန္ဘဝမွာေပ်ာ္ေမြ႔ခ်င္ပါတယ္ 田舎ライフを楽しみたいんだ (translation)

အခန္း(၁၂)အိမ္သို႔တစ္ေခါက္

>>>>>>

အိုင္နဲ မနက္စာစားၿပီး ျမင္းလွည္းယူကာ အရင္အိမ္ကိုျပန္လာခဲ့တယ္။

သူ ဒိုင္ကို႐ုေရာ၊ ကာလီခိုေရာ၊ လိပ္ကန္ေရာ ၿပီးေတာ့ သူ႔အပင္ေတြအတြက္ အရမ္းစိတ္ပူေနတယ္။ ဒိုင္ကို႐ုသက္သာလားမသိ။ သူျမင္းကိုျမန္ျမန္ေမာင္းခ်လိုက္တယ္။

ျခံထဲေရာက္ေတာ့ အိမ္တံခါးလဲပြင့္ေနလို႔ အထဲဝင္ၾကည့္လိုက္တယ္။

"ဟာ! ဦးေလးခရမ္ခ္"

ဦးေလးခရမ္ခ္ အိမ္ထဲမွာထိုင္ရင္း ဒိုင္ကို႐ုကိုပြတ္သပ္ေပးေနတယ္။ ကာလီခိုကလဲသူနားမွာအိပ္ေနတယ္။

"အိုင္နဲ အဆင္ေျပလား၊ ငါ မင္းကိုမင္းသားလိုင္ခ်ယ္ ဖမ္းၿပီးၿပီခ်င္း ဘုရင္ကိုစာပို႔လိုက္တာ"

"ဟုတ္...ဦးေလးခရမ္ခ္ ခုလိုေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးလို႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"

"ရပါတယ္ မင္းသားေလးကို ေစာင့္ေ႐ွာက္ဖို႔က ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးတာဝန္ပါ၊ တာဝန္မေက်ခဲ့ရင္လဲ အျပစ္ေပးလို႔ရပါတယ္"

ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ့ ဦးေလးခရမ္ခ္ ႐ုတ္တရပ္မ်က္ႏွာတည္ၿပီး ဒူးေထာက္အ႐ိုအေသေပးလိုက္တယ္။ သူကဒီလိုက်ေတာ့လဲ တကယ္စစ္သည္ေတာ္တစ္ဦးလိုပဲ။

"ရပါတယ္ဦးေလးရယ္၊ ကြၽန္ေတာ့အတြက္ဦးေလးက ဆရာဆိုလဲဟုတ္တယ္၊ မိသားစုဝင္ဆိုလဲဟုတ္တယ္"

ခရမ္ခ္ျပံဳးျပီး မတ္တက္ရပ္လိုက္တယ္။

"မင္းကေတာ္ေတာ္ျကင္နာတတ္တဲ႔ မင္းသားေလးပဲ။ မင္းသာမကယ္ရင္ ငါကို ဘုရင္နဲ႔ စစ္သူႀကီးသတ္လို့ေသမွာ ေသခ်ာတယ္"

"အေဖနဲ႔ယူအမ္က? ဘာလို႔လဲ"

ခရမ္ခ္ဘာမွမေျပာ။ ရယ္ပဲရယ္ေနလိုက္တယ္။

"ဒါနဲ႔...ဒိုင္ကို႐ုနဲ႔ ကာလီခိုတို႔အတြက္ မပူနဲ႔၊ သူတို႔ကို အစာပံုမွန္ေကြၽးထားတယ္။ အပင္ေတြလဲ ေရပံုမွန္ေလာင္းေပးထားပါတယ္"

အိုင္နဲ ဝမ္းသာလို႔မ်က္ရည္ဝဲမိတယ္။ ေတာ္ေသးတယ္ သူ႔ေခြးေလးဘာမွမျဖစ္လို႔။ ဒိုင္ကို႐ုလဲအၿမီးတႏွံႏွံ သူ႔ကိုလွမ္းခုန္အုပ္ၿပီး မ်က္ႏွာကို လွ်ာနဲ႔ယွက္လိုက္တယ္။ ကာလီခိုကလဲ တေျမာင္ေျမာင္နဲ႔ သူ႔ေျခေထာက္ကို ပြတ္သီသီလာလုပ္ေနတယ္။