သာမန္ဘဝမွာေပ်ာ္ေမြ႔ခ်င္ပါတယ္ 田舎ライフを楽しみたいんだ (translation)

အခန္း(၅)ဟဲ့လူဟလူ...ဒိုင္ကို႐ုရဲ႕

ယူအမ္...ကိုယ္ေပၚမွာ ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ သတိေမ့တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲမသိ။ စစ္ဝတ္စံုေပၚမွာ တံဆိပ္ျပားနဲ႔... 'ဒါစစ္သူႀကီးတံဆိပ္ပဲ..ေအာ္..သူေတာင္ စစ္သူႀကီးျဖစ္သြားၿပီပဲ'

အိုင္နဲတစ္ေယာက္ မႏိုင္မနင္း ယူအမ္ကိုထမ္းၿပီး အိမ္ျပန္လာခဲ့တယ္။

>>>>>>>

(ယူအမ့္ အျမင္)

ကြၽန္ေတာ္ အားယူၿပီး တျဖည္းျဖည္းခ်င္း မ်က္လံုးဖြင့္လိုက္တယ္။

ရိုလန္နိုင္ငံနဲ႔တိုက္ပြဲက နည္းနည္းၾကမ္းသြားလို႔....သူ့ရဲေဘာ္ေတြကို ဆံုးရံူးလိုက္ရေပမယ့္ စစ္ေရးဓားေရးထူးခြၽန္တဲ့ သူလဲ ရန္သူအမ်ားႀကီးနဲ႔ တစ္ေယာက္..ဘယ္ယွဥ္ႏိုင္ပမလဲ...။ သူအေကာင္းဆံုးတိုက္ပြဲဝင္ခဲ့လို႔ ေသေလာက္တဲ့ဒဏ္ရာမရေပမယ့္ အျပန္လမ္းမွာ အရမ္းပင္ပန္းလို႔ျမင္းေပၚကေနျပဳတ္က်လာတာ။

ခုသတိရလာေတာ့..သူမရင္းႏွီးတဲ့အိပ္ရာ၊ အခန္းထဲမွာေရာက္ေနတယ္။ 'ဒါလယ္သမားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အိမ္လား'...ကြၽန္ေတာ္အားယူၿပီး ထထိုင္လိုက္တယ္။ ဗိုက္ကဒဏ္ရာကေဆးစီးထားခါစ နည္းနည္းနာေနေသးေတာ့ မယိုင္လဲေအာင္ လက္နဲ႔ေထာက္ၿပီး ထိုင္ေနလိုက္တယ္။ အဲ့အခ်ိန္..အခန္းထဲလူတစ္ေယာက္ဝင္လာတယ္၊ ရင္းႏွီးတဲ့လူတစ္ေယာက္....

"အာ..ယူအမ္၊ သက္သာလား...လဲေနဦး..ခ်ုပ္ထားတဲ့ဒဏ္ရာျပန္ပြင့္သြားဦးမယ္"

ဒါ...အကိုေတာ္ အိုင္နဲပါလား။ ႏွစ္အေတာ္ၾကာေပ်ာက္ခ်င္မလွေပ်ာက္သြားတဲ့ အကို....အရင္က အသားျဖဴေဖြးေနတာ..ခုေတာ့အဝါေရာင္သန္းေနတယ္။ ဆံပင္ကလဲညႇပ္ထားတာ တုိုတုိလံုးလံုးေလး၊ မင္းသားတစ္ပါးလိုလဲမဟုတ္ေတာ့ဘူး။

"မင္း..မင္း...ဘာလုပ္ေနတာလဲ ဒီ-...."

"ေဟာ..ေျပာပါတယ္၊ မထပါနဲ႔ဆို...ဒဏ္ရာကမေပ်ာက္ေသးဘူးေလ"

ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ အကိုအိုင္နဲ ကြၽန္ေတာ္ကို အားမ႐ွိတဲ့သူ႔လက္ေသးေသးေလးနဲ႔ ကုတင္ေပၚဖိခ်လိုက္တယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ သိပ္မကြာဘူး။ သူ႔ကိုစူးစိုက္ၿပီးေသခ်ာၾကည့္လိုက္တယ္။

"ကယ္လဲကယ္ေပးရေသးတယ္၊ ဘာလို႔စူးစိုက္ၿပီးၾကည့္ေနတာလဲ"