გზაზე უგონოდ ვეგდე არ ვიცოდი სად ვიყავი ან ვის მოვეყვანე აქ უბრალოდ ვიცოდი რომ სადღაც მიუალ გზაზე სადაც არავის ჭაჭანება არ იყო ცოტახნით უგონოთ ვეგდე ძალა მოვიკრიბე და ავდექი მიმოვიხედე და როდესაც მხოლოდ ტყე და გზა დავინახე ვიფიქრე გზას გავყოლოდი ასეც მოვიქეცი ვიარე ერთი საათი ,ორი,სამი მაგრამ გზას დასასრული არ მოუჩანდა.დავიღალე. ძალიან მშიოდა და მწყუროდა ღამე იყო და ვერაფრის დანახვას ვცდილობდი ასე რომ გადავწყვიტე ჩემი წამოღებული პლედი გამეშალა და დამეძინა. გათენდა. გზას გავუდექი საათნახევრიანი სიარულის შემდეგ შორი-ახლოს პატარა ქოხი მოვლანდე ვცდილობდი გამერკვია ის ნამდვილი იყო თუ უბრალოდ ჩემი უდიდესი სურვილის გამო ეს მხოლოდ მოჩვენებითი იყო თვალები მოვისრისე და მივხვდი რომ ეს ქოხი ნამდვილი იყო გავუდექი გზას რომ ქოხში შევსულიყავი ქოხთან გავჩერდი და დიდხანს ვყოყმანობდო შევსულიყავი თუ არა პატარა კარებზე დავაკაკუნე არავინ მიპასუხა და შევედი ქოხი მოვათვალიერე უცბად საწოლისკენ გავიხედე სადაც ვიღაცას ეძინა შემეშინდა და ქოხის დატოვება გადავწყვიტე თუმცა ფეხი წამომედო და დავეცი ხმაურმა იქ მწოლიარე ბიჭი გამოაღვიძა და შეშინებული მიყურებდა მომიახლოვდა და ამაყენა
—გამარჯობა მე იუნგი მქვია *ვთქვი მე*
—გამარჯობა მაგრამ აქ რას აკეთებ *უხეშად მიპასუხა*
—დავიკარგე და არ ვიცი სად ვარ
—გაგიმართლა ხვალ ქალაქში მივდივარ და წაგიყვან
ჩემს სიხარულს საზღვარი არ ჰქონდა
მადლობა გადავუხადე
—დაღლილი იქნები მოდი დაწექი და დაისვენე
—ბოდიშით რომ ასე შემოგეჭერით
—არაუშავს მიდი დაისვენე მე გავალ და საჭმელს მოვამზადებ მოშიებულიც იქნები
—კი მაგრამ მე თქვენი სახელი არვი...
—ჰოსეოკი
ეჭვნარევი მზერით ვუყურებდი ჰოსეოკს თითქოს ეს სახელი სადღაც გაგონილი მქონდა
———————-
პირველი თავის დასასრული
იმედია მოგეწონათ შემდეგი თავი მალე დაიდება
