The Love Project

Hoofdstuk 4: verliefd

'Wat? Wil jij Drew volgen?' Ik kijk haar niet begrijpend aan.

Claire wordt zo rood als een tomaat. 'Ik vind dat er altijd wel iets spannends gebeurt met hem in de nabijheid.' Ze prutst aan één van haar vele armbandjes en kijkt verwarrend. 'Je weet dat ik hem leuk vind, ook al heb ik het nog niet met die woorden tegen je gezegd. Vertel het hem alsjeblieft niet.'

'Ik heb het al een tijdje door, ja.' Ik kijk haar grijnzend aan. 'Als ik het zou vertellen, dan had ik dat toch al lang gedaan? Ik vertel heus geen geheimen van jou door, je bent mijn beste vriendin.' Ik strijk een plukje haar weg dat voor mijn ogen valt. 'Maar we gaan hem niet volgen.'

Claire stribbelt tegen. 'We kunnen anders naar het park gaan waar ze altijd rondhangen?' Ze glimlacht nerveus en begint in de richting van de deur te lopen. 'Misschien wil ik te weten komen of hij interesse in me heeft. Zo niet, dan kan ik een ander slachtoffer zoeken.'

'Ik doe het, maar alleen omdat jij mijn beste vriendin ben en jij ook zoiets zou doen voor mij.' Ik haal haar in en geef haar een zacht schouderklopje. 'Al wil ik je wel laten weten dat je veel beter kunt krijgen.'

Drew is zo'n soort jongen die niets om de gevoelens van een meisje geeft. Wanneer hij genoeg van iemand heeft, dumpt hij die persoon. Volgens mij heeft hij een meisje nodig dat echt voor hem strijdt, hem verandert in een jongen met een goed hart. Ik weet dat hij ook een lieve jongen kan zijn. Alleen gebeurt zo'n liefdesverhaal enkel in boeken, sprookjes en films.

'Bedankt,' gilt Claire enthousiast. 'Kom.' Ze haakt haar arm in de mijne en begint haar tempo te versnellen. Ze vindt hem echt leuk. Ik zou het schattig vinden, als de jongen niet Drew zou zijn. 

'Graag gedaan, denk ik.'

Het park ligt vlak naast onze school, waardoor het meteen ook de vaste plek van de leerlingen geworden is in de afgelopen jaren. Iedereen blijft daar na school wat rondhangen, dus Drew en Tyler zullen daar zeker ook zijn. Zeker nu Tyler ook straks terug moet komen voor de toespraak van de directeur.

We lopen de school uit en slaan links af, waar het park zich bevindt. Ik zie al enkele leerlingen rondlopen. Enkele zijn druk in de weer met discussies voeren, anderen hebben zich dan weer afgezonderd en lezen een boek of hun cursus. 

'Kijk, Drew zit daar.' Ze wijst naar een bankje waar Drew met enkele vrienden aan het praten is. 'We kunnen subtiel naast hen gaan zitten.'

'Weet je Claire? Misschien moet ik vanavond gewoon eens polsen of hij jou ziet zitten, dan kunnen we nu rustig praten op een ander bankje, niet naast het hunne.'

'Alsjeblieft, je hebt het beloofd.' Ze kijkt me smekend aan en vouwt haar handen in elkaar, die ze voor haar gezicht houdt.

'Het is al goed,' mompel ik. 'Al snap ik niet wat we hiermee zullen bereiken.'

Met veel tegenzin ga ik op het bankje naast dat van zij zitten. Ze hebben ons niet opgemerkt, maar Claire brengt daar snel verandering in wanneer ze luidkeels begint te lachen en doet alsof ik iets grappig heb gezegd. Het zou geloofwaardig kunnen lijken, als haar lach niet zo nep klonk.

Ik zie hoe Drew en Tyler grinniken en met hun ogen rollen. 'Claire, hou je mond. Je zet jezelf voor schut.' 

Claire glimlacht, recht haar rug en vouwt haar armen in elkaar. 'Er is één goed punt: ze hebben ons opgemerkt.'

'Vind jij dat een goed punt?' Ik schud mijn hoofd. 'Wat zie je trouwens in hem? Wat is er nou speciaal aan hem?'

'Alles,' mompelt ze. 'Als jij ooit verliefd wordt, zal je dat wel snappen, maar op dit moment niet. Jij bent trouwens dé Alyse Lewis die een liefdesleven heeft dat nog saaier is dan dat van een aardappel.' Ze slaakt een zucht en werpt een vluchtige blik op Drew.

'Hoe kan jij nu verliefd zijn? Je kent hem niet eens.'

'Ik ken hem wel. We hebben al eens een date gehad,' mompelt ze verlegen. Ze kijkt me onderzoekend aan, om mijn uitdrukking te peilen.

'Wat? Dat vertel jij me niet?' vraag ik geschrokken. 'Zoiets zou jij me wel mogen vertellen!'

'Ik vond het nogal beschamend om het te zeggen. Bovendien dacht ik dat je kwaad op me zou zijn.'

Daar heeft ze een punt. Ik zou boos zijn, maar niet lang. Hoe kan daarom nu boos zijn? Je kiest niet op wie je verliefd wordt, het overvalt je. Ik zou zeker niet toelaten dat ze zo'n sterk gevoel negeert omdat ik me niet comfortabel voel met de toestand.

'Ik ben niet kwaad, misschien een beetje. Ik accepteer het wel. Het heeft iets.'

'Misschien kan jij voor Tyler gaan. Hij is knap én hij doet ook mee aan het project,' zegt Claire serieus.

'Dat had je gedacht. Hij is de beste vriend van Drew en hij is ook als een broer voor me. Ik ken hem al zo lang. Het zou verkeerd voelen.' Ik haal mijn schouders op. 'Dan nog, hij is niet het type jongen met wie ik zou gaan.'

'Jij hebt gewoon het verkeerde beeld over jongens. Jij bent bang voor liefde. Jij denkt dat ware liefde niet bestaat, maar ik weet gewoon dat je ooit van mening zal veranderen. The Love Project is gewoon echt iets voor jou.' Ze kruist haar armen en kijkt me streng aan. 'Het zou zo romantisch zijn als je verliefd wordt.'

'Ik ben niet bang,' zeg ik verontwaardigd. 'Ik ga niet via zo'n stom project mijn vriend zoeken. Dat is zo wanhopig.'

Twee uur later, na veel gezeik over hoe leuk Drew wel niet is en na vele pogingen om subtiel de aandacht van Drew te trekken, is het tijd om terug naar school te gaan. Claire begint te flippen wanneer ze beseft dat Tyler ook naar school moet, dus dat betekent dat ze alleen zal zijn met Drew.

'Doe alsjeblieft rustig,' mompel ik terwijl ik rechtop ga staan en mijn kledij glad strijk. 'Momenteel doe je nog altijd niet rustig. Hij wil vast en zeker niet met je spreken als je lijkt op een kip zonder kop.'

'Je hebt voor één keer gelijk! Ik moet het rustig aanpakken,' fluistert Claire in mijn oor wanneer ze ziet dat Tyler en Drew in onze richting lopen. Ze glimlacht en geeft me een zacht duwtje. 'Hup, ga vlug naar school!'

'Jezus, jij bent opgewekt. Ik ben al weg, tot straks.' Wanneer ik me omdraai bots ik op tegen Tyler.

'Hoi, jij moet toch ook naar die toespraak van de directeur? Loop je met me mee?' vraagt Tyler aan me.

'Ja, ze loopt met je mee,' zegt Claire opgewekt. 'Anders is ze toch alleen.' Ze knipoogt subtiel naar me wanneer Drew naast haar komt staan. Zij geeft het ook nooit op.

'Tot straks,' mompel ik terwijl ik me voor de tweede keer omdraai en haastig weg stap.