ျမတ္နိုးေသာ္က အျကင္နာေဝ(မြတ်နိုးသော်က အကြင်နာဝေ)

အပိုင္း ၅၃

"အစ္ကုိ..."

ရွင္းျပခ်င္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ့္ကို မေျပာ
နဲ႔ ဟုသာ ေခါင္းခါျပရင္း

"Aiden ကိုပါ ေခၚသြားတယ္ ထင္တယ္။
ဖုန္းဆက္ျကည့္ပါဦး ေသာ္။ သားအမိႏွစ္
ေယာက္တည္း Avaက ဒီကလမ္းေတြ
လည္းမသိဘဲနဲ႔..."

ဟုသာ တစ္ဖန္ျပန္၍ စိုးရိမ္ဗ်ာဆူေနရွာ
ေသးသည္။

"ေခၚလို႕မရဘူး" ဟု အေျဖရေသာအခါ
သူသည္ ပို၍ ဆူေဝသည္။

"အေမ့ အိမ္ကိုမ်ားေရာက္ေနတာလား။
အငယ္...အငယ့္ ကို ဖုန္းေခၚျကည့္ပါဦး"

တိုက္ဆိုင္စြာပင္ သူေခၚဆိုလိုသူထံမွ
ဖုန္းဝင္လာေလသည္။

"အငယ္...မင္းတို႕ဆီ Ava ေရာက္ေနတာ
လား"

"အင္း ၊ ညကပဲ ကြ်န္ေတာ္လာေခၚလိုက္
တာ။ ကိုကိုျကီး နဲ႔ ကိုကို႔ ကို ေမေမက
ေတြ႔ပါရေစတဲ့...အခု ကိုကိုရွိေနလား"

အျပည့္အဝမဟုတ္ေတာင္ အနည္းငယ္
ျကားေနရ၍ ငဲ့ျကည့္ေသာ ကြ်န္ေတာ့္ကို
ျပန္၍ ေမာ့ျကည့္ေနသည္။

"အင္း... အငယ္။ ကိုယ္တို႕ လာခဲ့မယ္"

"အိမ္ကို မလာနဲ႔ေတာ့ ။ အခု ကြ်န္ေတာ္
message ပို႕လိုက္မယ္။ အဲ့ လိပ္စာ
အတိုင္း လိုက္ခဲ့လိုက္ျကေနာ္"

ပေဟဠိေတြ၏ အေျဖသည္ ေဝးလာသည္
လား ။ နီးေနျပီလား မေသခ်ာ။ အငယ္
ပို႔ေပးေသာ လိပ္စာအရ သန္လ်င္ထဲမွာ
ပင္။ ျမိဳ႕ထဲေတာ့ မဟုတ္။အေတာ္လွမ္း
သည္။

ေဘးတြင္ ျငိမ္သက္စြာ လိုက္ပါလာေသာသူ၏ လက္ကို မျကာခဏ ဆုပ္ညွစ္အား
ေပးေနရသည္။ လိပ္စာအရ ခ်ိဳးေကြ႔
လိုက္ေသာ လမ္းသည္ တိတ္တိတ္ဆိတ္
ဆိတ္ ။ စိမ္းစိမ္းစိုစိုုရွိေနေသာ ဝါးရံုေတာ
အလြန္တြင္ေတာ့ တစ္လံုးတည္း ရွိေန
ေသာ တိုက္ခံအိမ္ငယ္ေလးသည္ ျငိမ္
သက္လ်က္။ မက်ယ္မက်ဥ္းေသာ ေရွ႕
ျခံဝင္းထဲတြင္ ရွိေနသည္ကရင္းႏွီး
ေနေသာ ကားတစ္စီး။ တိတိက်က်ဆို
လွ်င္ ေမေမစီးတတ္ေသာ MarkII
အျဖဴေလး။

ကားသံျကား၍ထင္ ဦးေလးျကီးတစ္
ေယာက္ေျပးထြက္လာကာ တံခါးလာဖြင့္
ေပးသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ျမင္သည္ႏွင့္
တအံ့တႀသ ႀကည့္ေနသည္သာ မက
ႏႈတ္မွလည္း