MAVİMİN ESİRİ (Baştan Yazılıyor)

10."YÜREK AĞRISI."

Yitirmiş tılsımını ilk sevmelerin,
Yitirmiş öpücükleri,
Payı yok, apansız inen akşamdan,
Bir kadeh, bir cigara, dalıp gidene,
Seni, anlatabilsem seni..
Yokluğun, Cehennemin öbür adıdır
Üşüyorum, kapama gözlerini..

Ahmet Arif

Bu bölüm güzel adamların sevdiği güzel kadınlara itaf edilmiştir..

🌙

Yok oluş.
Varoluş ile zıt bir kelime olarak görünüyordu belki. Ama değildi. Her varoluş peşinde yok oluşu getirirdi.

Peki yok olacağımızı bile bile neden var oluyorduk?

Sessizlik.
Çığlık çığlığa bağıran sessizlik.
Lara ve Ege'nin arasında dolaşıyordu.

Genç kadın başını Ege'nin göğsünden ayırdı. Gözlerine bakmaya korkuyordu. İçinde bir şeyler can çekişiyordu.

Yine de kahverengilerini yeşil harelere sapladı. Bakışlarındaki zemheri soğuk, Lara'nın yüreğini atışlarına düşman kılarken göz kapaklarını gözlerine indirdi Ege. Kirpikleri acıyla titremişti bu eylemi gerçekleştirirken.

"Ne?" Diye sordu Ege, sesi o kadar kısıktı ki Lara'nın söylediğini duyup duymadığını bile bilmiyordu.

Lara'nın kafasının kıyılarına soru işaretlerinin dalgaları vuruyordu. Ege'den nefret ediyordu. İhanetini affedemeyeceğini de biliyordu. Peki ihanetini yüzüne vurduğunda Ege'nin yürek ağrısını neden gözlerinde görüyordu? Genç adamın canını yaktığında içindeki çocuğun acılı vaveylaları neden kulaklarını dolduruyordu?

"Acımayacaksın." dedi ihanetin darbesiyle paramparça olan kırılmış tarafı. "Acıttığı yerden, yaktığı yerden yakacaksın. Yakacaksın ki nasıl yaktığını hissetsin."  Lara gözlerini kıpraştırdı. Kafasındaki uğursuz her ses kalbinin atışlarına huzursuzluk konduruyordu.

"Ama.." dedi tereddütle hala içinde bir parça merhamet taşıyan kalbinin bir odacağı. "Ben böyle birisi değilim. Ben kimseyi incitemem ki."

Küçümser bir tavırla konuştu yaraları kanamaya devam eden iç sesi. "Sen onu incitemedin ama o senin kanatlarını kırdı."

Ege'nin çehresine baktı bir bilinmezlikle. Nefret de bir duyguydu, herkese beslenmezdi. Lara kalbinin amansız bir hastalığa yakalandığını hissediyordu. Bu adama ne hissedeceğini bile bilmiyordu oysaki. Sahi bir zamanlar varlığıyla var olduğu adam, şimdi kendisini nasıl bir bilinmezliğin içine atıyordu?

Sessizlik.
Öyle gürültüydü ki..

Lara Ege'nin ne yapacağını kestiremiyordu. Bu yüzden yavaşça doğruldu. "Duydun işte. Ben Poyraz'ı seviyorum. Ben ona aşığım. O benim kanayan yaralarımı sarıyor, senin bıraktığın dikiş tutmayan yaralarımı." Dedi Lara donuk bakışları eşliğinde.