Ραίημοντ και Ναντίν

Κεφάλαιο 9: Η Επιστολή

"Όπως επιθυμείτε κυρία!" της είπε αποσβολωμένος.

Τον κοίταξε διερευνητικά από πάνω μέχρι κάτω.

"Είσαι όπως ακριβώς σε περιγράφει ο κύριός σου!"

Του χαμογέλασε γαλήνια, έκανε μεταβολή και άρχισε ήρεμα να κατεβαίνει τα σκαλιά προς την έξοδο. Η μορφή της φάνταζε κάτω στο κέντρο της σάλας λουσμένη σε μια παράξενη ομίχλη.

Ο Έντουαρντ την παρακολούθησε μέχρι που βγήκε από την κεντρική είσοδο. Κατάλαβε πολύ καλά ότι ήταν εκείνη. Η άγνωστη και παράξενη αυτή γυναίκα που ποτέ του δεν είχε δει και που τώρα την έβλεπε για πρώτη φορά.

Με μιας ξέχασε τα πάντα και θυμήθηκε. Άνοιξε αποφασιστικά την πόρτα του δωματίου. Στο ημίφως χόρευαν οι σκιές και το τρεμοφέγγισμα των κεριών στο κηροπήγιο. Μια έντονη σκέψη άρχισε να του παγώνει το μυαλό καθώς τα μάτια του γύρευαν τον Ραίημοντ. Παντού. Δεν ήταν πουθενά! Τον φώναξε με το όνομά του, δυνατά πολλές φορές. Άρχισε να τον αναζητά σε όλο το δωμάτιο. Στον καναπέ τα βιβλία του. Αλλά εκείνος πουθενά. Βγήκε πανικόβλητος και άρχισε να τον αναζητά φωνάζοντας σε ένα προς ένα τα δωμάτια του μεγάλου σπιτιού.

Μάταια. Ο Ραίημοντ Άσκοτ ήταν άφαντος. Ο Έντουαρντ άρχισε να γεμίζει πανικό. Άρχισε να μην νιώθει καλά. Οι φωνές του ενώθηκαν με τα δάκρυά του σε ένα σμίξιμο απόγνωσης.

Έξω απ το μεγάλο Βικτωριανό σπίτι, η φιγούρα μιας γυναίκας μπλέχτηκε σε ένα χορό με τα σκοτάδια και την ομίχλη της νύχτας. Τα βήματά της ήταν βιαστικά. Έστριψε στη γωνιά του δρόμου. Πλησίασε σε μια άμαξα που καρτερούσε εκεί. Στο άνοιγμα της πόρτας για να ανέβει μπορούσε κάποιος να παρατηρήσει τη γλυκόπικρη λάμψη στα παράξενα μάτια της αλλά και εκείνο το τατουάζ της πράσινης νεράιδας στον ώμο της.

Η Αγωνία και η αναστάτωση κυριαρχούσαν στην κατοικία του Ραίημοντ Άσκοτ. Όλο το προσωπικό ήταν στο πόδι. Με επικεφαλής τον Έντουαρντ έψαξαν παντού. Για οτιδήποτε μπορούσε να τους φανεί χρήσιμο, να τους δώσει μια διέξοδο, μια απάντηση για την εξαφάνιση του κυρίου του σπιτιού.

Ο Έντουαρντ ανέβηκε στο προσωπικό γραφείο του κυρίου του. Έψαξε με αγωνία μήπως και βρει κάτι που θα μπορούσε να του δώσει μια βοήθεια. Ένα στοιχείο. Και εκεί δίπλα στα δεξιά, ένας μεγάλος φάκελος τον καρτερούσε έχοντας με μεγάλα γράμματα το όνομά του. Η καρδιά του σφίχτηκε. Ένα κακό προαίσθημα τον κυρίευσε. Πήρε στα χέρια του το φάκελο, τον άνοιξε και κράτησε στα χέρια του μια επιστολή. Έκατσε στην πολυθρόνα μπροστά στο γραφείο του Ραίημοντ. Άρχισε με τρεμάμενα χέρια να διαβάζει δυνατά.