Ραίημοντ και Ναντίν

Κεφάλαιο 1: Ναντίν. 🔞

"Ναντίν", ψιθύρισε ξεψυχισμένα εκείνος. Είχε πέσει δίπλα της βαριανασαίνοντας με το βλέμμα του ίσια στο ταβάνι με το μεγάλο πολύφωτο πάνω ακριβώς από το κρεβάτι. Και εκείνη προσπαθούσε να αναπνεύσει καλύτερα, να γαληνέψει το φτερούγισμα της καρδιάς της. Οι σταγόνες από τον ιδρώτα του κορμιού της έλαμπαν σαν μικρά ζαφείρια ενώ οι χυμοί του, μικρό ρυάκι έκαιγαν ψηλά ανάμεσα στους μηρούς της.

Σηκώθηκε πρώτη. Έμεινε καθιστή αναζητώντας τα ρούχα της. Το φως των κεριών αποκάλυψε μια πράσινη νεράιδα τατουάζ στην δεξιά ωμοπλάτη της με ένα βαθυπράσινο χρώμα.

"'Ήταν ένα όνειρο..." ακούστηκε η φωνή του. Αναζήτησε το χέρι της.

Εκείνη τον κοίταξε προσεκτικά στα μάτια. Με ένα βλέμμα διερευνητικό. Σαν να ήθελε να τρυπώσει μέσα στις πιο μύχιες σκέψεις του. Σαν να τον έψαχνε σε κόσμο ανύπαρκτο.

"Πράγματι ήταν!" του απάντησε με ένα αινιγματικό χαμόγελο στο πρόσωπό της.

"Σαν όνειρο!" συνέχισε να του λέει.

"Πρώτη φορά μου συμβαίνει κάτι τέτοιο" της αποκρίθηκε.

Εκείνη είχε ήδη αρχίσει δίπλα του να ντύνεται.

"Ποιο;"

"Να, αυτό το πάθος"

"Πολλές φορές έρχονται στιγμές που δεν τις γνωρίζουμε. Σαν τα όνειρα. Που δεν τις λογαριάσαμε ποτέ. Που δεν σκεφτήκαμε καν αν υπάρχουν "

Την κοίταζε σιωπηρός λες και κρεμόταν απ τα λόγια της.

"Ποτέ δεν ξέρουμε τι γίνεται μέσα μας. Τι υπάρχει εκεί κάτω στα κελάρια της ψυχής μας..."

"Μη φύγεις!"

"Πρέπει Γκάμπριελ"

"Μα γιατί; μείνε. Μια νύχτα μαζί! Θα είναι υπέροχο!"

"Δεν μπορώ να μείνω"

Ανασηκώθηκε και αυτός, ακούμπησε την πλάτη του στο κεφαλάρι του κρεβατιού.

"Σε περιμένει κανείς;"

Τον κοίταξε απότομα στα μάτια.

"Δώσαμε σε αυτό μας το παιχνίδι κάποιους κανόνες. Το ξέχασες;" τον ρώτησε με κάποια αυστηρότητα, "Είπαμε θα δεχτεί ο ένας τον άλλον, όπως είναι, χωρίς ερωτήσεις και απαιτήσεις"

"Δεν ξέρω σχεδόν τίποτα για σένα Ναντίν"

"Μήτε εγώ για σένα..."

"Όμως..."

"Δέχτηκα όμως τις στιγμές που μου δίνεις... κάντο λοιπόν και εσύ"

Δεν έδωσε συνέχεια στις ερωτήσεις του. Μόνο της είπε καθώς άρχισε να ντύνεται και εκείνος.

"Πότε θα σε δω ξανά; αυτό μόνο πες μου".

"Σύντομα, να είσαι σίγουρος", του είπε κάνοντάς τον να χαμογελάσει πλατιά.

Η Βαριά ομίχλη σκέπαζε τα πάντα στα υγρά στενά της μεγάλης πόλης. Το κόκκινο φόρεμά της φάνταξε ,παράξενο στοιχειό στην ερημιά του δρόμου σκεπάζοντας κι αυτά που έγραψαν οι ώρες στο κορμί της. Είδε τον Γκάμπριελ να στέκει εκεί παρακολουθώντας τη φιγούρα της μέσα στην προχωρημένη νύχτα. Την αποχαιρέτισε στην είσοδο του μεγάλου σπιτιού. Κάποια στιγμή σταμάτησε. Γύρισε προς το μέρος του. Για λίγα δευτερόλεπτα από μακριά τα βλέμματά τους συναντήθηκαν μέσα στη νύχτα. Τα μάτια της είχανε μια παράξενη λάμψη. Απόκοσμη. Σαν πλάσμα άλλου κόσμου. Η Άμαξα που την πήρε την φυγάδευσε στη λήθη.

(Συνεχίζεται...)