Memories Of Sahara

პირველი დღე უდაბნოში

მზე ნელ ნელა ჩადის.  ცხელი დღის დასასრულია ეს პერიოდი, რადგან ღამე ზამთარივითაა აქ. მზის ჩასვლა ეს  ისეთი ლამაზია სიტყვებით აღწერა შეულებელია.

ქვიშის დიუნებში იფარება მზის უკანასკნელი სხივები მისი თითოეული მომენტი აღბეჭდა  ფოტოაპარატსა და  მის მეხსიერებაში.

როცა ფოტოებს ვიღებ ყველაფერი მავიწყდება.. ვშორდები სამყაროს და უბრალოდ ჩემსაში ვიძირები...
ეს ის საქმეა, რაც სულიდან ხორცამდე მიყვარს...

ცას უკვე ბნელი ფერები ცვლის.
უყურებს და ტკბებია.
ჯონგუკიც კი ავიწყდება, რადგან ამ დროს მთლიანად ბუნების სილამაზის ცქერაში იძირება.

უკვე ნელ-ნელა აცივდა.  ცაზე ვარსკვლავების ჯგუფები უფრკ ადვილი გასარჩევი ხდებოდა.

იქვე  ბარგთან მიდის და თბილს პლედს იღებს და ჯონგუკის მიერ დანთებულ კოცონთან ჯდება მის პირისპირ.

საჭმლის თეფს აწვდის, მხოლოდ ახლა იგრძენო თუ რამდენად მოშიებია.
გასინჯვისთანავე ხვდება თუ რამდენად გემრიელია  საჭმლი,რომელიც ჯონგუკის მომზადებულია და ეღიმება.

-და მაინც რატომ გადაწყვიტე აქ წამოსვლა?- თავს წევს და მის ინტერესიან თვალებს უყურებს, რომლებიც  თეჰიონის პასუხს ელიან.

-ოცნების გამო და სიყვარულის გამო.-მის სახეზე გაოცება შეიმჩნევა.თითქოს ამ პასუხს არც ელოდა.

-სიყვარულის?

-ხო, იმ სიყვარულის, რომელიც უცნაურად მეწვია ცხოვრებაში.

-საინტერესოა.

ისევ უხერხული სიჩუმე ჩამოვარდა მათ  შორის.  უნდა რამე უთხრას მაგრამ აზრებს ვერ აწყობს ერთმანეთში.

კვლავ კოცონის გიზგიგზს უყურებს. ერიდება მის თვალში ჩახევა, რადგან ის იყო, რაც აბნევდა მის სხეულსა და  გულს უჩქარებდა.

-სად მივდივართ ახლა?- ისევ თვითონ ცდილობს ეს სიჩუმე დაარღვიოს.