Memories Of Sahara

პირველი დღე უდაბნოში

უნდა ელაპარაკოს, მაგრამ არა ყველანაირ გზას  უღობავს ჯონგუკი თეჰიონს.  რთულია გამოიცნო მისი პიროვნება.
  ზედმეტად უხეშია ადამიანების მიმართ, რაც გულზე ცუდად ხვდება თეჰიონს.

თერმოსით წყალს იღებს და ცდილობს წყლით შეივსოს ორგანიზმი, რომელიც მისგან ნელ-ნელა იცლება.

-წყალს ბევრს ნუ დალევ, თორემ ხვალამდე ვერ ავავსებთ. ასე რომ როგორმე გაძელი- ამას ამბობს და ტრიალდება. ისევ უდაბნოს უსასრულობისკენ იყურება.

მთელი დღე სიარულში გაატარეს.
აქლემზე ჯდომა კარგია, მაგრამ მერე უკვე საჯდომი საშინლად გტკივა.

  აქლემიდან ჩამოსვლისას თეჰიონი ფეხებს ვეღარ გრძნობს. ადვილი არაა დილიდან დაღამებამდე იჯდე აქლემზე. ეს საშინლად აქვეითებს ფეხის კუნთების მუშაობს და ის რეზისტენტული  ხდება. როცა ფეხი ქვიშაზე დადგა მუხლებში მოიკეცა და დაეცა. ჯონგუკს ყურადღება არ მიუქცევია თეჰიონისთვის ან უბრალოდ არც დაუნახავს, რადგან, ხედავს ჯონგუკი როგორ იწყებს კარვის გაშლას.  უყურებს მის თითოეულ მოძრაობას.
თითქოს მითვის ეს არაფერია. თეჰიონს კი კარვის გაშლა არც შეუძლია ეს ხომ მას არასოდეს უცდია.

  2 წუთში კარავი მზად აქვს, თეჰიონი კი  გაშტერებული უყურებს მას.

-რა იყო მიდი გაშალე კარავი-თავის საქმეს ატოვებს და მიყურებს თეჰიონი კი დაბნეული აცეცებს თვალებს აქეთ იქით- არ იცი?- მის ხმაში ირონია იგრძნობოდა-კარგი ნე გავაკეთებ, ასე როგორ წამოხვედი აქ კიდევ არ მესმის...- ისევ ირონია, ეს კი თეჰიონის მოწყენას იწვევს. თავს დაბლა ხრის და ყველანაირად ცდილობს თვალებზე მომდგარი ცრემლი უკუაგდოს.

უნდა იყვიროს, რომ ყველაფერი მისი ბრალია მაგრამ ამას მხოლოდ მისთვუს ჩუმად გულში ყვირის...

კარავს თვითონ შლის თეჰიონი კი იქვე ქვიშაზე  დაფენილ ხალიჩაზე ზის.
ფოტოებს ათვალიერებს და ამოწმებს რამდენი ადგილი დარჩა კიდევ.