Tak wyszło.

Mrówka

Chciałabym być jak mrówka.
One mają swoją miłość.
Gdy ich połówka umrze,
Niosą ją na plecach by zobaczyć czy nie da się jej pomóc.
Żyją, własnym życiem.
Wydają się takie szczęśliwe.
Ja będąc sobą jestem..
No właśnie, kim jestem?
Jesteś zwyczajna,
Masz problemy jak każdy inny,
Ale wmawiasz sobie, że jesteś inna-Gorsza.
Nienawidzisz siedzieć wieczorem sama,
Puszczać smutna muzykę i płakać.
Nie masz do tego powodów, a i tak to robisz.
W szkole znajomi uważają, że wiedzą wszystko
-moi drodzy, to tylko jakaś część mnie.
Wracasz do domu i patrząc na swoich rodziców uśmiechasz się. Cieszysz się że masz przy sobie kogoś takiego jak oni.
Twój przyjaciel- gadacie o wszystkim, ale po 2 godzinnej rozmowie nie czujesz się wygadana.
Nagle pojawia się On. Osoba, która obiecuje Ci wszystko.
Jesteś jego miłością.
Rani cię na każdym kroku.
Olewa. Przeprasza. Obiecuję. Znowu olewa.
Tak wygląda wasz związek.
Mimo zataczajacego sie koła cały czas nie umiesz powiedzieć stop.
Nie widziałaś, że to takie trudne doradzając najbliższym koleżanka w związkach.
A więc czy mrówki nie mają lepiej? Nikt ich nie rani. 
Oprócz nas- ludzi. To my je niszczymy, tak samo jak niszczymy druga osobę będąc w toksycznym związku.
Nawet w miłości mrówek pokazujemy, że jesteśmy potworami.

Powiem wam, że sama nie wiem jak to powstało. To po prostu jest, jak cała ta książka. Mam nadzieję, że ma to jaki kolwiek sens i dacie mi jakieś wstazowki, bo dopiero zaczynam. Trzymajcie się, cześć!