Suratına gelen ani yumrukla geriye sendelendi serseri, bense hala annesinin eteğine yapışmış kız çocukları gibi sıkı sıkı tutuyordum kurtarıcım olduğunu düşündüğüm çocuğun gömleğini, kepçe kulaklı uzun bir yakışıklının omzumu sıvazlıyarak yanımdan geçmesiyle dikkatimi ona verdim karşımızdaki serseriler liderlerini toplamaya çalışırken kepçe'yi fark edip aynı benim gibi tüm dikkatlerini üstünde yoğunlaştırdılar aralarında birinin kulağına artık ne dediyse serseriler liderlerini kaptığı gibi ürkek adımlarla karanlık sokakta hızla kayboldular, ikinci bir serseri grubuyla baş başa kalmış olsamda daha iyi hissediyordum en azından bunlar "Bizim okulun serserileri" diye düşünüp hafif bir gülücük attım kendi kendime hala kurtarıcımın gömleğine kedi gibi sindiğimin farkında değildim (arkadan kafasını sırtına yasladığını düşünün), kepçenin beni kurtarıcımdan ayırıp normal hayata döndürene kadar, hayal alemimden çıkıp kendime geldiğimde gözümün içine bakan 6 çift meraklı göz görmemle afalladım bu ne şimdi "Açıklama mı yapmalıyım" diye mırıldandım içimden sanırım dilimi yutmuştum ağzımı açmak bile istemiyordum, sessizliği karşımdaki mor göz halkalarıyla şekşi çocuğun bölmesiyle aynı şekilde bakışlarımı ona kitledim.
"Yenisin sanırım"
"mm,evet" diye mırıldandım kararsızca hala neden hesap vermem gerektiğini düşünüyordum.
"Belli buraları bilsen gecenin bu saati buralarda dolanmaya cesaretin olmazdı"
"Bize şükretmeli"diye onu onayladı uzun boylu sarışın çocuk farklı bir tarzı vardı.
Cevap vermek yerine onayladığımı belli edercesine mırıltı dolu sesler çıkardım.
"Konuşmak istemiyor, onu zorlamayın korkmuş olmalı" bu sözler ikinci kurtarıcım kepçeden gelmilşti.
"Korktum." gözlerimi gözlerine kitlemiştim farkında olmadan sarf ettiğim bu sözlerden sonra rahatsız olmuşcasına bakışlarım yere kaydı.
Rahatsızlığımı ve korktuğumu herkes anlamış olacak ki gözümün önüne bir el düşmesiyle gözlerimi elin sahibine diktim "Ben, Chanyeol." yüzünde herhangibi bir ifade yoktu sevecen olmaya çalışıyordu ama samimi gelmemişti kararsızca elimi uzattım "Jung Eunji, buraya yeni taşındım 2.sınıf öğrencisiyim başınıza bela açtıysam çok üzgünüm" hala elini tutuyordum ikimizinde bırakmaya niyeti yoktu taki kurtarıcım araya girene kadar "Ben, Kai" sıcak bir gülümse gönderirken afalladım elimi bırakmadan devam etti "Bu Sehun,Kris,Tao,Luhan" Chanyeol mırıldandı "Eminim bunu elini daha fazla tutmak için yapıyor, onlar kendini tanıtabilecek yaşta Kai" adının Tao olduğunu düşündüğüm çocuğun sözleriyle ellerimizi ayırmıştık zaten oldukça rahatsız ediciydi "Aslında 12 kişi takılıyoruz,aynı evde yaşıyoruz aslında bir şeyler almaya çıkmıştık ama tesadüf ya kahramanlık yapacağımız tuttu" kısa bir nefes aralığı verip devam etti "Şansın varmış" "Sanırım" dedim ve ensemi ovaladım.
"Eunji'yi eve bırakacağım" diye öne atıldı Kai, derin bir nefes alıp gözlerimi ayakkabılarıma sabitledim verilecek tepiden korkarak cevap verdim "Aslında evin adresi hatırlamıyorum..."
Hiç düşünmeden Tao lafa atladı "Bizde kalabilirsin." bu sözle herkes birbirine bakmaya başlamıştı 12 erkek ve bir kız? 12 erkek ? erkek 12?
Valla nasıl başlayacağımı bilmiyorum umarım seversiniz geçiş bölümü olduğu için sınırı az tutuyorum 10 Vote 5 yorum :) eleştirilere açığım
