Και κάθομαι εκει. Κάτω απ'τη σκιά του φωτισμένου μου παράθυρου και κοιτάω. Κοιτάω τον ουρανό και το φεγγάρι.Αυτό το φεγγάρι...
Προσπαθώ να κοιτάξω απο πίσω και να δω. Να δω και να μάθω τα μυστικά της νύχτας. Αυτο το φεγγάρι...θαμπώνει. Το φως του με ελκύει. Και να μπορούσα να φτάσω εκεί ,να δω πέρα απ'το απέραντο και να θαυμάσω. Να θαυμάσω την ομορφιά της απεραντοσύνης. Αυτό το φεγγάρι θυμίζει...Θυμίζει την πρώτη φορά που σε είδα.Τα πληγωμένα μάτια σου λες και φτιάχτηκαν για να τ'αντικρίσω. Αυτό το φεγγάρι...αγγίζει.Αγγίζει τη ραγισμένη μου καρδιά και ανήσυχο προσπαθεί να ενώσει τα κομμάτια. Μα...αυτο το φεγγάρι δεν μπορεί. Δεν μπορεί να διορθώσει τα σπασμένα ,γιατί τα κομμάτια έπεσαν και χάθηκαν στην απεραντοσύνη
