မို ပန်းလေးတွေ ပွင့်ချိန်(Mo flower Myan Translation)

အခန္​း ၃(အဆက္​၂)

နောက်နေ့မနက် လီဆုန်းချင်း သတိရလာတော့
သူရောက်နေတာ ထူးဆန်းတဲ့နေရာတစ်ခုမှာ
ဖြစ်တယ်။

အိုး အိုး...အိုး....ဒါ...မင်းကြီးရဲ့ အ်ိပ်ခန်းဆောင်
များလား။

အဟမ်း....ပါးစပ်ကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့အုပ်ရင်း
ပြုံးစိစိနဲ့ စိတ်ကူးယဉ်နေတယ်ဆိုရငိတော့
..စိတ်မကောင်းပါဘူး.စာဖတ်သူရေ သင်တို့တွေး
နေတာတွေ မှားပါတယ်လို့။

မင်းြက်ီး အိပိခန်းဆိုတာ ဝင်ချင်တိုင်းဝင်အိပ်လို့
ရအောင်.သံလာယဇရပ်လည်းမဟုတ်။
သငိတို့ကတော့တွေးမှာပေါ့ လီချင်းဟာ ဒီ
ဇာတ်လမ်းရဲ့ အဓိက ဇတိဆောင်ပဲလို့။ သို့ပေမဲ့
လောလောဆယ် မင်းကြီးမျက်လုံးထဲမှာတော့
သူဟာ ဒဏ်ရာရနေတဲ့ အမတ်လေးထက် ဘာမျှ
မပိုဘူး။မင်းကြီးအိပိခန်းဆောင်ထဲမှာ နေပြီး
နေကောင်းအောင်ပြန်လုပ်မယ်ဆိုရင် မင်းကြီး
ကို မသင့်တော်တာတွေဖြစ်လာအောင်.တွန်းပို့
မိသလို ဖြစ်ကုန်မှာပေါ့။ ဖြစ်တော့ဖြစ်ရမယ်ဆို
ပေမဲ့လည်း.ခုချိန်တော့ မဟုတ်သေးဘူး။

လောလောဆယ်.သူလှဲနေတဲ့နေရာက နိန်းတွင်း
သမားတော်ဆောင်ရဲ့ ကုတင်မှာ။ သူ့တစ်ကိုယ်
လုံးလည်း.ချိနဲ့ပြီး အားမရှိသလိုပဲ။
သူ အသိစိတ်စဝင်ဝင်ချင်း ခံစားရတာကတော့
သူ့ပခုံးမှာ
ပူလောင်ပြီး တအားနားနေတယ်ဆိုတာပဲ။

နာလိုက်တာ။ တအားကို နာတယ်။သူ့တစ်သက်လုံး
ဒီလောက်ဆိုးတဲ့ နာကျင်မှုမျိုးတစ်ခါမှ မခံစားဖူးဘူး။

'' အား...နာလိုက်တာ...´´

မနေနိုင်တော့ဘဲည ည်းသံတွေ.ထွက်လာတယ်။

''အယ်..
ဆရာလီ....နိုးပြီပဲ´´

'' သမားတော်ကြီး...ဆရာလီ နိုးပြီ..မြန်မြန်
လာကြည့်ပေးပါဦး´´

'' မြန်မြန်..မင်းကြီးဆီ..သံတော်ဦးတင်ချေ
ဆရာလီ နိုးပြီလို့´´

သူ့နားမှာ မလိုအပ်ဘဲ လူတွေက ရုတ်ရုတ်သဲသဲ
လုပ်နေကြလေရဲ့။ သူ့အာရုံကတော့ နာနေတဲ့
ပခုံးမှာပဲ။ နည်းနညိးလေးမလှုပ်လိုက်မိနဲ့
နာနေတော့တာပဲ။

သူဆိုတာက အမြဲ သက်သောင့်သက်သာနေလာ
ခဲ့တာ။ ခုတော့ နာလိုက်တာ။ ခုလို သေမတတ်
နာတာမျိုး.တစ်ခါမှ မခံစားဖူးဘူး။သူ့တစ်ကိ်ုယ်
လုံး.အသားရေဆိုတာလည်း နူးညံ့ပျော့ဖတ်
နေတာ ။နေမထိ လေမထိ အသားရေ။
ဒါကြောင့် နာကျင်မှုကို တခြားသာမန်လူထက်
ကို ပိုပြီး ခံစားနေရသလိုပဲ။ ပြင်းပြင်းထန်ထန်
နာနေတဲ့ ခုအနာကို သူ ဆကိမခံစားနိုင်တော့
ဘူး။ အော်ကြီးဟစ်ကျယ်နဲ့ပါ စနာတော့တယ်။