Every Game

Chapter 30

"Sweet." Humarap ako sa kanya at hinalikan ang kanyang noo. "Thank you."

"Sana andito rin si Kuya Ro-"

"Can you do me a favor?" I interrupted him.

Ngumiti ito habang tumatango.

"Pagkatapos nating lumipat bukas, pwede bang huwag mo na siya babanggitin?"

Tila may bumara sa lalamunan ko matapos kong sabihin 'yon.

Natigilan ang ngiti ni Kael. "T-That's absurd."

"Please?" I begged. "Don't mention his name until hearing his name doesn't hurt anymore."

Whenever I hear his name, everything flashes back. Everything about him hurts me. I need time to heal and remembering him won't help. People leave, memories remain. But some memories are not worth remaining, or at least, remembering until you forget how it feels.

I can't say I'm mad at him for leaving without saying goodbye but... I can't also deny that, that was the worst goodbye I ever experience. No matter how painful goodbyes are, the unsaid ones hurt the most. Iyon bang wala kang kaalam-alam na 'yon na pala ang huling pagkakataon na makikita mo siya, ang huling pagkakataon na makakausap mo siya at ang huling pagkakataon na mayayakap mo siya... iyon bang nakapaghanda siya habang ikaw ay naiwang tulala.

I want to think that it is a selfish move to leave without saying goodbye. Siguro para sa kanya ay mas mabuting umalis nang hindi nagpapaalam, paano naman ako? He left me with regret. I should have not slept that night.

Kael nodded his head, gently. "I will try. But, just because I'm not talking about him doesn't mean I forget him."

"Thank you..."

"Halina kayo," tawag sa amin ni Papa na nasa bungad ng kusina. "Tigilan niyo muna ang pag-aayos. Maddy, magpalit ka muna ng damit. Kakain na tayo."

Tumayo na ako, binitbit ang bag papasok sa kwarto. Pagod na kumuha ako ng damit sa cabinet at nagpalit. Napatingin ako sa brown envelope na hindi ko pa nabubuksan. Kinuha ko ito at lumabas na ako ng kwarto.

It's time to prepare for another chapter of my life.

Pumunta ako sa kusina at kumuha ng lighter. Nagpaalam ako saglit na lalabas. Pumunta ako sa likod ng bahay para roon silaban ang mga papel.

Pinagmasdan ko ang brown envelope sa aking kamay.

"I'm sorry," I whispered in pain. "You asked me to forget you when you are gone. I'm granting it, baby. Nasaktan ako sa pag-alis mo nang hindi nagpapaalam. The pain is killing me. I am not that strong to remember the painful memories. It's been a long ride with you. But just like everything, it ends..." Suminghap ako nang maramdaman ang panginginig ng labi ko. "The game is done as as our relationship. Tonight, baby... remember that I have loved you."

Sinubukan kong sindihan ang brown envelope pero nabitawan ko ang lighter dahil sa sobrang panginginig. Umupo ako at pinulot uli ang lighter. Nagkamali ako sa paghawak sa brown envelope kaya bumuhos sa lupa ang mga papel doon.

Binitawan ko uli ang lighter at pinulot ang mga papel.

Hindi ko napigilang basahin ang mga 'yon.

Mapait akong napangiti. He's right, these are all medical records. Sumikip uli ang paghinga.

Bumagsak ang tingin ko sa pangalan kung para kanino ang mga records na ito, "Brecken, Rocky M."

Kumunot ang noo ko at paulit-ulit na binasa ang pangalan, nagbabaka-sakaling dahil sa pagkaulila ko sa kanya ay siya lang ang nasa isipan ko. Tuloy-tuloy ang pagpatak ng luha sa aking mga mata habang tinitingnan pa ang ibang records.