SERUM

2B/12

-Jestem.- mówi nagle Len, ku mojej uciesze.

-Dobrze. Powiedz, co widzisz.- nakazuje krótko Adler. Nie widzę w mroku zbyt wiele, ale wiem, że przełknął ślinę.

-Winda zahaczyła o jakiś pręt, coś odskoczyło od ścian szybu, jakby wygięło się? Coś tu wystaje, tak jakby opieracie się wszyscy na tym. 

-Umiesz stwierdzić jak?

-Wydaje mi się, że nie spadniecie. Ta rura blokuje windę, jesteście na niej oparci. Ewentualnie uderzycie o ścianę boczną i zablokujecie się na amen, ale nie spadniecie. 

-Co widzisz za sobą?

-Eeem...- zaczyna przeciągle Lenvie.- Ciemny korytarz. Nic więcej.

-Masz w plecaku lampkę?

-Mam, przy karabinie.

-Użyj jej.- czekamy chwilę. Słyszymy charakterystyczny dźwięk rozsuwanego zamka. Len szuka czegoś w swoim bagażu. Trwa to może 20 sekund? A ja, zamknięta w tej pułapce, czuje, jakby trwało kwadrans.

-Mogę wiedzieć, dlaczego nosisz karabin w plecaku, a nie przy sobie?- pyta Adler zmieniając temat i ton.

-Przy sobie mam mniejszą broń. Karabin mi przeszkadzał.

-Jest skuteczniejszy. Nie powinnaś tak robić. Wszyscy powinniście zacząć myśleć w bardziej nieograniczony sposób...- wzdycha ciężko nasz generał.

-Mam go.- przerywa Len i  nagle w dolnym wyjściu z windy dostrzegam światło. Białe, rażące. Przypomina mi światło ratownika, który wreszcie  odnajduje ofiary, jakiejś klęski.

-Co widzisz?- pyta ponownie Adler.

-Korytarz, kilka par drzwi, wszędzie mnóstwo pajęczyn i prochu? Na końcu widzę, jakby główny korytarz. Ten tylko do niego dostaje.

-Uważasz, że jest bezpiecznie?

-Nic tu nie ma, oprócz karaluchów.- wyobrażam sobie, jak moja przyjaciółka wzdryga się na widok robactwa.

-Po kolei. Ostrożnie.- mówi Adler i wskazuje ręką wyjście. Winda syczy, piszczy, charczy, przesuwa się nawet w stronę wyjścia, tak, że znajdujemy się pod kątem. Kolejno na zewnątrz wyskakują inne osoby. Wreszcie zostajemy tylko ja, Cole, Greg i Adler.

-Teraz wy.- nakazuje generał.- Alex wam pomoże. Ostrożnie.- Uśmiecham się nieznacznie i powoli kieruje do światła. Wyskakuje, a raczej zostaje przechwycona przez ręce Alexa. Pomaga mi, ostrożnie podaje mnie Nickolasowi. Chłopak uśmiecha się serdecznie i bez większych teatrów stawia mnie na zakurzonej, po kostki, płycie.Odsuwam się na bok i zaczynam obserwować windę. Jest w pozycji skośnej. Oparta swoimi krawędziami o ściany szybu. Jej podłoga jest nieco nad podłogą tunelu. Ze środka emanuje ciemność.