Chapter 1:
Napabalikwas ako ng bangon ng magising ako sa isang eksena sa nakaraan na patuloy pa din akong binabalik balikan.
"I dreamed of her again", wika niya habang pinunasan ang likidong tumulo sa ilalim ng kanyang mga mata.
Tumayo siya mula sa kanyang kama at pumunta sa malapit na salamin sa kanyang master's bedroom.
Ito na ang ika-730 araw mula nang iniwan siya ng babaeng ni minsan sa isip niya di niya naisip na magugustuhan niya.
Binuksan ang kurtinang tumatabing sa kanyang kwarto
"Umuulan na naman",
Madilim na madilim ang kalangitan, parang hindi na ito titila buong araw.
Malungkot na tumingin ulit siya sa kalangitan, mistulang ito na din ang buhay niya sa loob ng dalawang taon.
Papasok, uuwi hanggang sa pagsapit ng gabi. Wala na siyang ginawa sa sarili niya kundi pagsisishan ang kasalanan niya. Parang hindi na siya sinisinagan ng araw .
Dalawang taon mula nang huli itong sumikat, at sa paglubog nito, ni minsan hindi pa ito nararting ang lugar niya. Hindi pa siya sinisinagan nito.
He looked at the clock beside his door, and opened the door. He went down to go to his kitchen to prepare something for his breakfast.
Nagluto lang siya ng itlog, bacon at naghanda ng coffee.
After eating his breakfast, he took a bath.
Habang inaayos niya ang butones ng uniporme niya, napatingin ulit siya sa salamin.
Hindi niya ulit maiwasang maalala ang panaginip niya.
"Psh..
He's Autumn del Rosario, fourth year college. Engineering student sa ** University
*School
I was walking in the corridor when some girl bumped into me,
I stared at her face blankly. She looks familiar.
"Ah, sorry, sorry talaga!", natatarantang sabi niya
Kung ordinaryong araw 'to, malamang sa hindi na masigawan ko siya, but since I'm not in mood to argue with her.
I just turned my back, but when I was about to turn left, I saw her staring at me, wondering.
"Do we have any problem here Miss?",
"Ah, wala, wala yon, nagtataka lang ako",
Bakit?
"Kasi everytime na nakakabunggo kita, lagi mo kong sinisigawan, pero ngayon, hindi na" , she said with amusement in her eyes.
Kaya pala mukha siyang familiar.
I stared at her again.
"O wait lang! Baka naman ngayon mo pa ko sigawan, Sorry talaga!",
"You know Miss, you're very loud, and it's kinda irritating"
Medyo natahimik siya ng sinabi ko yon, kaya medyo nakonsensiya ko.
Pero..
"Okay lang! pag naging close na tayo, hindi ka na maiirita sakin. By the way, I have to go. Bye Autumn!", sobrang lawak ng ngiti niya, she waved her hands at me as if we're close.
Wait, alam niya yung pangalan ko?",
Grabe..kakaiba 'to.
