Sensory

Sensory 2

"Jho! Ayos ka lang?" Medyo pasigaw na tanong ni Jas sakin.

"Obvious ba, Jas?" Sarcastic kong sabi.

"Ayan kasi, hindi nanaman nagiisip" dugtong ni Era.

"Omayghad. Tyg! Nakikilala pa niya tayo!" Marge said.

Lord, bakit ba ako nagkaroon ng ganitong mga kaibigan?

Kailangan ko po ng Isang million na rason, kung bakit sila pa?

Hays.

"Oy, tama na nga yan, kita niyong nagpapahinga pa si Jho" Marci.

Napairap naman sila tapos lumapit naman sa bed ko si Marci. "Anong nararamdaman mo, Jho?"

"Ayon naman pala" Era teased.

"Ang galing din" gatong pa ni Jas.

Lord, kunin niyo na po yung lahat ng mga maiissue, hindi ko po sinasabing mga kaibigan ko to pero sige na lord kunin mo na sila.

Medyo wala na po silang nadudulot na tam dito sa mundong to. Wew.

Hindi nmin pinansin yung pangaasar nila, in the end kinausap nalang nila si Mama at Jaja.

"Sabi sayo mag-ingat ka eh" Nagaalalang sabi ni Marci.

"Nag-ingat naman ako Marsh, minalas lang na ako yung naaksidente" natatawang sabi ko.

"I'll drive you nexttime kapag pupunta ka ng Batangas, para safe ka" Marci.

Tyg, because I have Marci na sobrang concern sakin kahit na may mga maissue akong kaibigan, I'm still thankful to have them.

Imagine, bumyahe sila papunta dito. I'm sure they ditch there class para lang makapunta dito.

Well, thank you to them. I we them a lot.

Even if kahit minsan wala silang kwenta, nandyan naman kapag kailangan mo anytime.

I held Marci's hand na nakapatong sa bed. "Thank you, Marsh" I smiled. "But no, I don't want to disturb you or others. Kaya ko naman, nahilo lang talaga ako kaya ako nagblack-out"

"But Jho---" I cut him off. "No buts, Marsh! I can handle myself. Minalas lang kaya nabangga. But still thankful because buhay pa rin ako at nahinga" I smiled.

——

I round my eyes, what a nice view. Kahit na labas pa lang ito ng hospital ang ganda pa din.

Nakita ko na ang labas, thankful kasi hindi ako matagal naconfine sa hospital na ito.

I sighed. I'm just out of the bed and I can feel the cold air in my skin.

Napangiti ako bago sumakay ng sasakyan, we're going back to Manila.

Well, I have class and I'm pretty sure that I have many subjects that I miss. Hmp what a life of mine. Sad but true, back to reality.

Mukang napangi ang mga ngiti ko sa labi ng maalala ko bigla yan. Akala ko takas na ako mas lumala pa pala.

"I write a excuse letters and sends it to your prof. Papaabot ko nalang sa mga kaibigan mo" Mama said kaya napatingin ako dito.

Naisip ko, kapag umabsent pa ako lalo akong matatambakan ng mga gawain, lalog matotorture ang katawan ko.

I feel better nanaman, I think kaya ko na.

"Hmmm Ma, about that. I decide na papasok na ako bukas" I said.

Nagsalita naman agad si Mama. "But---" but I cut her off.