Billie Eilisst & Khalid = LOVELY
🎶 bölüm şarkısı.
Korku tüm hücrelerime işlerken, yavaşca kararan gözlerim ve sanki bedenim bunu istermiş gibi yere yığılışım.
Sonrası koçaman bir karanlığın dibi.
Derinlerden gelen keman sesi, karanlığın içinden süzülüp kulaklarımdan ruhuma işliyordu. İçimdeki sessizlikten ayrılıp kemanın sesine gözlerimi araladım.
Kocaman bir salonun ortasında üstümde beyaz bir dans elbisesi ile öylece duruyordum. Şaşkın gözlerle etrafa bakınmaya başladım. Salonun karanlığında, koltuklara oturmuş seyirciler büyülenmiş gibi bir yere bakıyorlardı. Önümde dans eden siyah elbiseli bir kız.
Tüm seyirciler nefessiz izliyorlardı kızın adımlarını. Dikkatlice baktığımda, dans eden kızın ben olduğumu anladım. Kimse beni görmüyordu, ben yokmuşum gibi önümdeki beni izliyorlardı.
Keman sesi bitişinin son notalarını çıkarırken, önümdeki ben yavaşça eğilip selam verdi karanlığın içindeki seyircilere.
Etrafta bir anda sessizlik hakim oldu. Kimse kıpırdamıyor, nefes bile almıyordu.
Selamını bitirip yavaşça kalkarak karanlığa baktı güçlü yeşil gözlerle. Bana benzeyen kız, benden bir o kadar da farklı duruyordu. Korkusuz, güçlü ve ulaşılmaz bakışlarla etrafa meydan okuyor gibiydi. Alkış sesleri bir anda salonun duvarlarında yankılanmaya başladı. Önümdeki ben, bunu beklermiş gibi memnuniyetle gülümsedi zaferine. Ben bile büyülenmiş gözlerle bakıyordum hayalini kurduğum görüntüye. Soğuk bir rüzgar esti solunun ortasında , müzik ve alkış sesleri yerini sessizliğe bırakmıştı. Bana benzeyen kız, bir anda yanımda beliriverdi.
Şaşkın gözlerle bakıyordum karşımdaki bana. O ise sanki bana değilde içimdeki derinliklerime bakıyor gibiydi. Çok güçlü gözüküyordu , ben bile çekindim kendimden.
Bunu anlarmış gibi dudağının kenarı ile gülümsedi bana. İçtenlikten uzak, soğuk bir gülümsemeydi bu. Bakışları ile bir yeri gösterdi bana. Hafifçe kafamı çevirip baktığımda dayım ile hava alanındaki anımız duruyordu. Dayım eğilip bana " Güçlü ol Alya. Ben hep yanındayım." dediği an sergilendi önümde. Dışarıdan bakıldığında ben ne kadar da korkmuş çaresiz gözüküyordum öyle. Biliyordum bu gidişin geri dönüşü yoktu. Gözlerimden ufak bir göz yaşı bıraktı kendini soğuk yanaklarıma. Kendime acıdım, nefret ettim. Sonra dayımın kalkıp gidişi belirdi önümde. Ben ise oturduğum yerden sadece dayımın gidişine bakıyordum öylece.
Önümdeki görüntüye doğru koşmaya başladım. Bağırmak istiyordum gitme demek, durdurmak istiyordum dayımı. Ama ne sesim nede adımlarım ulaşıyordu dayıma. Çaresizlik içinde daha çok koşmaya daha çok bağırmaya başladım. Olmuyordu, gidiyordu bakmıyordu bile arkasına. Sesimi bile duymuyordu dayım. Çaresizlik kaplarken bedenimi göz yaşları ile durdum. İçimdeki yangından kurtulmak istercesine derin nefesler alıyordum. Yetmiyordu, soğutmuyordu içimi. Kimsesizlik kapladı yine tüm benliğimi. Bana benzeyen kız önümde durdu. Küçümseyici bakışları ile gülüyordu halime. Sonra yavaşça yüzüme doğru eğilerek ağlayan gözlerime baktı.
"Sen kimsesizliğe mahkumsun."
Dedi soğuk bir yüz ifadesi ile. Sözleri bıçak gibi saplandı içime. Kıpırdayamıyordum.
Nefes bile alamıyordum içimdeki acıdan. Kafamın içinde bana söylediği sözler yankı yapıyordu. Ellerimle kulaklarımı kapayıp içimden inkar etmeye başladım acı gerçeği. Önümdeki benin kahkahaları yankılanmaya başladı solonun içinde. Sonra derin bir sessizlik çöktü duvarlara. Yalnızlık sardı yine bedenimi solonun ortasında. Ağlayarak yere çöküp boyun eğdim karanlığa.
Derin bir nefesle gözlerimi açtım uykudan. Gördüğüm kabus nedeniyle tüm vücudum kas katı kesilmiş gibiydi. Kalbim deli gibi atıyordu. Bir iki dakika gözlerimi kapatarak sakinleşmeye çalıştım. Kötü bir rüyaydı hatta kabustu. Gördüklerimin etkisinden kurtulmaya çalışırken bilincim yavaş yavaş yerine gelmeye başlamıştı. Kafamı kaldırıp etrafıma bakınmaya başladım.Gri renge boyanmış duvarlar, önümdeki masa ve birkaç sandalyeden başka hiç bir şey yoktu. Kaşlarım istemsizce çatılırken, neden burada olduğumu idrak etmeye çalışıyordum. Yerimden kalkıp kapıya doğru ilerledim.
