De Nieuwe Wereld 6: Tagmars Grip (GEPUBLICEERD)

Hoofdstuk 3

Borstvoeding was iets waar ze al helemaal niet over nagedacht had, maar het was ergens wel logisch. Ze had die dingen toch niet voor niets. "Ik wil het wel proberen."

"Goed zo. Ga maar op je zij liggen, dat is voor nu het makkelijkst. Later zal ik je helpen met het vinden van een goede houding zodat je het zittend of zelfs staand kunt doen. Ze zal nu nog niet veel drinken, maar dan krijgt ze in ieder geval de smaak te pakken. Baby's kunnen dit instinctief, dus maak je geen zorgen."

Op haar zij liggend, starend naar het kleine wezentje dat een poging deed om voor het eerst te drinken, was Ruyana blij dat Josya weg was gegaan. Hierbij kon ze niet echt een jongen in de buurt gebruiken. Zodra Lajinthe de borst goed te pakken had en de melk toeschoot, voelde ze naast een ietwat ongemakkelijk gevoel, dat gelukkig snel verdween, ook iets anders. Een mentale emotie. Een gevoel dat het best omschreven kon worden als een innige tevredenheid en zonder twijfel wist ze dat het van haar dochter kwam.

"Ik voel haar. In mijn hoofd," verduidelijkte ze. "Net als af en toe, toen ze in mijn buik zat." Een brede glimlach trok aan haar lippen. Dit zou ze allemaal gemist hebben op Tagmar.

"Het voordeel van een zender," lachte Tiny, maar Tómy's blik was bedenkelijk.

"Wat is er?" vroeg Ruyana, meteen bezorgd.

Meteen wuifde de vrouw haar bezorgdheid weg. "Nee, niets aan de hand. Tiny weet dit niet, want zij is Elodische en de zendgave bestaat hier nog niet zo lang, maar bij de meeste kinderen, zelfs de hele sterke, kwam de gave pas tevoorschijn een dag of wat na hun geboorte. Het belooft wat dat je haar emoties zelfs al in de buik kon ervaren."

Dat was waar, maar moest ze eigenlijk wel verbaasd zijn? Ze had er al eerder over nagedacht en Lajinthe was geen gewoon kind. Kijkend naar Tómy's gezicht zag ze dat de vrouw hier ook over nadacht.

"Is het echt zo erg? Wat ze doen?"

De oudere vrouw hoefde niet lang na te denken waar ze het over had. "Je inmengen in wat de natuur zelf hoort te bepalen ... tja, daar zijn de meningen over verdeeld. Om ziekten te bestrijden, ja, dan is het goed, denk ik, maar dit gaat zoveel verder. Wie zou zo'n kind moeten aanwijzen als ouder? Met wie kan het zich later vergelijken? Ouders herkennen zichzelf in hun kinderen en kunnen op die manier begeleiding geven die een ander misschien niet zo goed begrijpt. Een kind kijkt op naar zijn ouders, voor raad, voor troost, voor herkenning. Kinderen die worden gemaakt, die zelfs bij de vrouw waarin ze zijn gegroeid worden weggehaald; met wie moeten zij een band vormen? Ik zie het bij alle Tagmaraanse jongeren die hier komen. In de problemen geraakt doordat ze zich met niemand kunnen identificeren."

Om haar woorden te verzachten, legde Tómy een hand op het ruggetje van de in slaap gevallen baby. "Lajinthe boft met jou als moeder. Jij hebt voor haar gevochten. Die zekerheid, dat zij de moeite waard is, zal ze altijd met zich meedragen."

Nadat Ruyana had gedoucht, zittend op een krukje onder de weldadige warme straal, mocht ze gaan liggen in een heerlijk schoon bed in een kamer die ze zou delen met een andere nieuwe moeder. Tegen het grote bed aan was een wieg geplaatst, zodat ze zonder veel moeite haar dochter kon voeden. Ze was nog te moe om de kamer uitvoerig te bekijken, al had de zachte vloerbedekking prettig gekriebeld aan haar blote voeten. Dankbaar voor haar kleine slapende meisje sloot ze haar ogen en het duurde niet lang voor ze in diepe slaap was.

---

In de dagen die volgden, leerde ze enkele van de andere bewoners van Nivard kennen. De vrouw waarmee ze een kamer deelde was een Basaanse die, net als Ruyana's moeder, zonder toestemming zwanger was geworden en had moeten vluchten.

"Ik werd zwanger zonder gezel," vertelde Masika. "Op Basané zou dat de dood van mijn kind hebben betekend. Ook een regel voor geboortebeperking. Ik ben via Salling in Oade gekomen. Een vriendin had daar namelijk ooit een keer gewerkt. Zij kende De Kelder, dus zodoende."