Short Fiction Guardian : After the rain.

After Rain

ถ้าเป็นไปได้ ผมอยากจะดึงคุณไว้ แล้วโวยวายงี่เง่าใส่คุณเหมือนที่ผมเคยทำ อยากบอกคุณว่าผมไม่พนันอะไรทั้งนั้น บอกให้คุณไม่ไป อยู่ด้วยกันกับผม เคียงข้างกันตลอดไป

แต่เพราะผมรู้ดีว่ามันเป็นไปไม่ได้
การเสียสละของคุณในช่วงเวลาที่ผ่านมามันเกินพอแล้ว การเฝ้ารอที่ยาวนานของคุณเป็นหมื่นปีเพราะคำสัญญาของผมในอดีต มันเกินพอสำหรับคุณแล้วจริงๆ

แล้วจะให้ผมเอาแต่ใจกับคุณได้ยังไง ผมเรียกร้องอะไรไม่ได้มากกว่านี้แล้ว
ท้ายที่สุด ผมทำได้แค่ยิ้ม แล้วตอบกลับไปว่า

"ได้สิ"
ได้...เรามาพนันกันเถอะ...พนันกับโชคชะตาที่ผมไม่เคยเชื่อถือมันมาตลอดทั้งชีวิต จนกระทั้งได้รู้จักกับคุณ

หมื่นปีก่อนหน้านี้เป็นผมเองที่ผูกคุณเอาไว้ด้วยคำสัญญาว่าเราจะพบกัน
มาครั้งนี้...คุณเลือกที่จะเดิมพันอีกครั้งกับผมว่าเราจะต้องได้พบกันอีก

นี่อาจจะเป็นกรรมตามสนอง ที่ผมปล่อยให้คุณรอมายาวนานขนาดนั้น

หรือบางที เราควรทำเรื่องนี้ให้ง่ายขึ้น ผมเคยคิดว่ามันจะดีกว่านี้ไหม ถ้าผมกระโดดลงจากหน้าผานี่ไปซะ ทวยเทพบนนั้นจะนึกเห็นใจในความทรมานของพวกเราบ้างไหม จะช่วยเมตตายอมคืนคุณให้ผมได้รึป่าว

แต่ทุกครั้งที่พาตัวเองมายืนอยู่ที่นี้บนนี้ ผมก็ไม่เคยเลือกที่จะกระโดดลงไปเลย ผมไม่กล้าพอที่จะทำลายความเสียสละของคุณ เพราะนี้คือชีวิตที่คุณเลือกที่จะปกป้องเอาไว้

ไม่เป็นไร...ครั้งนี้ผมจะเป็นฝ่ายรอคุณเอง
ผมเฝ้าบอกตัวเองทุกวัน ในทุกครั้งที่ลืมตาตื่น
แม้แต่ในตอนที่เผลอมองออกไปนอกหน้าต่าง

ทุกวันที่เลยผ่านไป ผมหวังเพียงว่าระยะเวลาแห่งการเฝ้ารอจะสั้นลงอีกนิด
ทุกจังหวะที่ก้าวเดิน ผมเชื่อว่ามันจะย่นระยะทางของเราให้ใกล้กันอีกหน่อย