Θα κλείσω τα μάτια ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ

6° ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Μα γιατί μιλάνε έτσι για την οικογένεια της Χριστίνας και του Μάριου;σκέφτηκα. Τι τους έχουν κάνει και φοβούνται οτι θα το κάνουν και σε εμάς;αναρωτήθηκα.

-Έχεις δίκιο,άκουσα τη μητέρα να λέει πλεκοντας.
-Εγώ λέω να μην ανακατεύεστε στις υποθέσεις των παιδιών. Έχουν μεγαλώσει πια και καταλαβαίνουν πιο είναι σωστό και πιο λάθος,είπε η γιαγιά, σταμάτησε το πλέξιμο και κοίταξε τους γονείς μου.
-Μητέρα,εσύ μη μιλάς! Δικά μας είναι τα παιδιά και θα τα προστατευσουμε σε αυτό το θέμα,γιατί κινδυνεύουν άσχημα.
-Εγώ λέω, ότι κάνετε λάθος και θα το βρείτε μπροστά σας. Τα παιδιά δεν είναι πια παιδιά και θα αντιδράσουν. Έχουν πάρει πια τον δρόμο τους και οι αποφάσεις είναι δικές τους.
-Αυτό δεν θα το επιτρέψω!Μόνο πάνω απο το πτώμα μου,η κόρη μου θα παντρευτεί αυτόν τον αλήτη!φωναξε ο πατέρας.

Εγώ έτρεξα στο δωμάτιό μου,έπεσα στο κρεβάτι και άρχισα να κλαίω. Μα τι ήταν αυτό τελοσπαντων,που είχε κάνει η οικογένεια του Μάριου στη δική μου;Γιατί ο πατέρας είχε τόσο θυμό μέσα του; Εγώ τον Μάριο τον αγαπούσα και θα τον παντρευόμουν πάση θυσία. Είχα περάσει αμέτρητες νύχτες που ονειρευόμουν να γίνω γυναίκα του και να έχουμε μια όμορφη οικογένεια.

Αργά το βράδυ, όταν όλοι κοιμόταν,εγώ σηκώθηκα με ένα κερί και πήγα στο ντουλάπι,που ήταν κατά μήκος του διαδρόμου και σχεδόν απέναντι απο το δωμάτιο μου και άρχισα να ψάχνω τα χαρτιά που φυλούσε εκεί η μητέρα. Ίσως να υπήρχε κάτι,το οποίο να μου έλυνε τις απορίες.

Μετά απο πολύ ψάξιμο και σε ένα συρτάρι που ήταν κλειδωμένο,αλλά βρήκα το κλειδί, βρήκα έναν φάκελο, που είχε κιτρίνισει απο το πέρασμα του χρόνου και τον άνοιξα. Μέσα υπήρχε ένα άλμπουμ φωτογραφιών και κάποια σημαντικά χαρτιά.

Άρχισα να ξεφυλλίζω το άλμπουμ και είδα την μητέρα μου έγκυο,αλλά δεν ήταν στον Φίλιππο, αφού Φίλιππος ήταν στην αγκαλιά της και ήταν μωρό.
Υπήρχαν κι άλλες φωτογραφίες, οι οποίες απεικόνιζαν τους γονείς του Μάριου και της Χριστίνας. Με τους γονείς μου φαινόταν να έχουν μεγάλη οικειοτητα. Αλλά τι έγινε μετά; Με έπιασε τρόμος ξαφνικά. Το ένστικτο μου,μου έλεγε ότι κάτι πολύ κακό είχε συμβεί.

-Τι κάνεις,εκεί κορίτσι μου;άκουσα την γιαγιά να με ρωτάει,αφού είχε βγει απο το δωμάτιο της.
Την κοίταξα τρομαγμένη και πήγα κοντά της.

-Γιαγιά μου,μην τους πεις τίποτα,είπα εννοώντας τους γονείς μου.
-Μην φοβάσαι. Αυτό θα είναι το μικρό μας μυστικό,έτσι;Όπως όταν ήσουν μικρούλα.
-Σε ευχαριστώ πολύ, γιαγιά μου, είπα και την αγκάλιασα σφιχτά.
-Για πες μου τώρα κάτι,είπε.
-Άκουσες την συζήτηση που είχαμε το απόγευμα στο σαλόνι;
-Ναι. Και έχω πολλές απορίες. Γιαυτό ψάχνω.
-Καταλαβαίνω,κορίτσι μου. Αύριο,πριν φύγεις για το νοσοκομείο θα πάμε μια βόλτα και θα σου εξηγήσω πως έχουν τα πράγματα. Τώρα,έλα να μαζέψουμε αυτά εδώ και μετά πάμε για ύπνο.

Το πρωί ξύπνησα νωρίς. Δεν είχα κοιμηθεί σχεδόν καθόλου. Ήμουν πολύ ανήσυχη. Σκεφτόμουν τι μπορεί να είχε γίνει κάποτε,αλλά και τι είχε γίνει εκείνο το μωρό, που ήταν έγκυος η μητέρα. Και γιατί άραγε ήταν το κρατούσαν μυστικό οι γονείς μας και η γιαγιά ότι υπήρχε ακόμα ενα παιδί στην οικογένεια μας. Εγώ πάντως δεν ήμουν αυτό το παιδί στην φωτογραφία,καθώς με τον Φίλιππο έχουμε τρία χρόνια διαφορα και στη φωτογραφία ο Φίλιππος φαινόταν πολύ μωρό ακόμα.