Yanımda yatan adama baktım bir de beşikteki bebeğime.
Birde dışarıdan görünen görüntümüze.
Görenler hep gıpta ile bakıyor amaa..gelin bir de bana sorun. Herşey şu odaya girince başlıyor. Şu kapı kapanınca başlıyor. Kimse bilmiyorki dıştan görünüşümüzün aksine içte yaşadıklarımızı.
Şu duvarların dili olsa da konuşsa. Neler çekiyorum neler yaşıyorum.
Ama tek tesellim var o da oğlum Baranım. O olmasa 2 dakika durmam. Herşeye onun için katlanıyorum.
Herşey farklı olabilirdi. Belkide kocam koskoca mardin ağalarından Kerem Sayer olmasaydı herşey farklı olabilirdi.
K. Sustur lan şunu!!!
Bağırmasıyla yataktan sıçradım. Daha yeni duyuyorum ağladığını.
Hemen yataktan kalkıp oğlumun yanına gittim. Kulaklarına kadar kızarmış ağlamaktan. Hemen kucağıma aldım. O ağladıkça ben daha beter oluyorum.
K. Ulan sustur şunu beynimi sikti lan!!!
Hemen banyoya geçtik.
Z. Tamam bebeğim ağlama annem ağlama kuzum. Acıktın mı sen ha?
Klozete oturup göğsümü açtım. Aynadan gördüğüm morluklara gözlerim dolarken geceki yaşadıklarım aklıma geldi.
Her gece her gece rızam olmadan bana defalarca sahip olup hiç bir şey olmamış gibi yatarken bense lanetler okuyordum. Her gecem öyle geçiyordu. Tatmin olmadığı zaman ise beni yatağa bağlayıp öylece yarım bırakıyordu.
Diyorum ya bu odanın dili olsa da bir konuşsa. Daha bunlar ne ki? Bir hiç!
Nasıl buldunuz? Değişik bişey çıkacak gibi sanki. Tam oturmadı kafama ama zamanla oturturum umarım...
