Wat stom, elke dag het zelfde. Waarom kan het niet anders? Waarom kan ik niet aan iets anders denken dan hém? Hij was er altijd, maar dat is nu in het verleden. Ik huil elke nacht om hem. Ik heb mezelf al zoveel pijn gedaan door gewoon nog aan zijn naam te denken. Ik zucht en zet mijn alarm. Als ik naar buiten kijk zie ik hoe mooi alle sterren zijn, ze schitteren, ze zijn prachtig. Ik doe het licht uit en ga liggen. Al mijn gedachten lopen door mijn hoofd. Soms wil ik gewoon even mijn hoofd uitzetten, maakt dat alles makkelijker? Ik val snel in slaap zonder het te beseffen...
YOU ARE READING
Naar De Maan En Terug
浪漫Tessa heeft snel door dat ze niet zal kunnen leven zonder steven, maar denkt steven ook zo?
