Sudaki Aksimiz

Ayağıma Dolanan Talih - Bölüm 2

Sudan bir sebeple ölecekse bunu kesinlikle ayakkabı bağcıklarını bağlamaya üşenmesine borçlu olacaktı. Nasılsa akşam tekrar bozacağı için hiç toplamadığı yatağı, geçen hafta alıp bir kere bile sulamayı hatırlamadığı menekşeleri, eve dönünce makineye atarım dediği bir dolu bulaşığı ardında bırakarak evin kapısını tüm apartman onun gidişini kutlasın ister gibi bir gürültüyle kapattı. Hem her şeye vakti varmış hem de hiçbir şeye vakti yokmuş gibi görünmeyi öğrenmişti. Hayat onu arkasından kovalıyorsa o daha hızlı koşmalıydı.

Vapura ayak bastığı an güneşin onunla konuşmak istediği bir şeyler varmış gibi dışarı çağırdığını anladı. Çünkü o etrafındaki mucizelerle konuşmayı çok severdi. Yukarı çıkmadan yan taraftaki sıraya doğru yöneldiğinde yanından bugünkü talihlinin hızlıca geçtiğini fark etti ve durdu. Onun gidip tam da oturmak istediği yere yerleşmesini izledi. Hayır, aslında tam anlamıyla gizlenmesi denilmeliydi buna. Bay Talihli siyah kapüşonunu kafasına geçirip adeta herkese uzaklaşın dedi ama biri hariç kimse duymadı. O kimsenin görmediklerini görürdü, çünkü bu aslında diğer anlamıyla hissetmekti. Dünkü talihli hanımefendi mesela nasıl da açıvermişti tüm hikâyesini birdenbire. Ama bugün farklı olacaktı. Çantasından çıkardığı siyah kutuyu yavaş adımlarla ilerleyerek Bay Talihli'nin oturduğu sıranın biraz uzağına bıraktı ve bugün hikâye dinlemek yerine bu adama sadece sessiz bir merhaba demekle yetinmeyi tercih etti. Geri dönüp uzaklaşırken arkasındaki sessizlik kapkaranlık bir kuyuyu andırıyordu. Bir an dönüp o sessizliğe misafir olmak istedi ama bugün o gün değildi. Neden bu güneşli bahar gününe böyle bir talihli denk gelmişti anlam veremedi. Kıyıya yanaşan vapurdan inerken suyun üzerinde dans eden gün ışığı ona bir şeyler söylemek üzereydi ki bağcığına takılıp yuvarlanarak yere düştü Miray.