De Nieuwe Wereld 5: Tagmars Oordeel (GEPUBLICEERD)

Hoofdstuk 5

'Ze?'

"Zij en een man."

'Haar gezel?'

"Weet ik niet. Ze wil heel snel hierheen komen, ze komt niet van hier."

'Hoe bedoel je? Niet uit Gard? Dat lijkt me–'

"Nee," onderbrak Roylen haar. "Ik ... ik weet het niet precies, ze was heel raar. Ik ben moe, mag ik naar bed?"

Stomverbaasd keek Tómy haar broertje aan. Ze had hem nog nooit horen vragen of hij naar bed mocht, zeker niet midden op de dag. Ze knikte verdwaasd en vroeg zich opnieuw af of ze haar vader een bericht moest sturen. Aan de andere kant had dat nauwelijks nut. De vreemde vrouw was nog heel ver weg, ze zou hier nooit voor het eind van de dag zijn. En tegen die tijd had ze haar vader alles al uitgelegd. Haar broertje slofte het kantoor uit en zuchtend keerde ze zich weer terug naar haar huiswerk. Hij zou zich wel redden.

---

Na het bestuderen van de verslagen had ze niet veel te doen. Ketia was met haar moeder op stap. Dit was de laatste dag van het bezoek van haar ouders aan Gard en Tómy wist dat ze het meisje waarschijnlijk de rest van de dag niet zou spreken.

Wat Liddy betrof wist ze niet of zij straks nog naar het paleis kwam. Nu Roylen op bed lag, of op zijn kamer aan het spelen was, kon ze niet even naar buiten om haar vriendin te bezoeken. Ook hadden hun vele pleidooien voor het gebruik van een communicatiemiddel, wat tante Erin een mobieltje noemde, niets opgeleverd. Er zat dus niets anders op dan wachten tot iets of iemand haar kwam afleiden.

De vrije periode waarin ze zich nu bevonden was de laatste voordat de toetsen aan het eind van haar derde leerjaar begonnen. Liddy had de hare al gehad en voor Ketia begon het pas over een paar perioden. Tómy had er wel vertrouwen in en maakte zich niet al te veel zorgen.

Volgend leerjaar zouden ze twee dagen van elke periode echte zaken mogen bijzitten. Voor zover die plaatsvonden natuurlijk. Als een rechter niet nodig was, dan moesten ze gewoon naar school. De rechter zelf had uiteraard altijd wel iets te doen, maar vaak betrof dat overleg met andere rechters buiten Gard en aangezien van leerlingen werd verwacht dat ze de volgende dag gewoon weer op de HSE verschenen, konden ze alleen met grote uitzondering mee op reis.

Tómy stond nog steeds in dubio over welke rechter ze wilde aanspreken voor haar studiedagen. Haar vader had aangegeven dat ze altijd bij hem terecht kon, maar met zijn werkwijze was ze intussen wel bekend. Ze wilde graag weten hoe andere rechters redeneerden. Diep zuchtend staarde ze naar de kaart aan de wand. Misschien moest ze het onderwerp voorlopig van zich af zetten, anders zou ze er nog hoofdpijn van krijgen.

Voordat ze richting de keuken vertrok controleerde ze eerst even haar broertje. Verbaasd zag ze hoe de kleine jongen daadwerkelijk op zijn bed lag te slapen. Met twee vingers tegen zijn nek voelde ze of hij niet ziek was, maar zijn temperatuur was prima. Omdat Roylen wel vaker in zijn kamer sliep of speelde, terwijl de rest van het gezin ergens anders in het paleis was, had zijn moeder voor ieder van hen een stapeltje kaartjes aan Roylens deur gehangen, zodat de kleine jongen altijd wist waar hij iemand moest zoeken. Op de kaartjes van Irmin en Rodin stond een tekening van een paard en wagen, wat betekende dat ze weg waren. In haar stapel zocht Tómy naar het kaartje met de keuken, die ze daarna aan de spijker onder haar naam hing. Mocht Roylen dan zo wakker worden, dan kon hij naar haar toe komen als hij dat wilde. Toen de jongen kleiner was, bleef altijd een van de rykes bij hem in de buurt, maar nu was dat niet meer nodig.

---

In de keuken liep ze regelrecht naar de achterste oven, die ze mocht gebruiken voor haar keramiek. Haar huidige werk was onderdeel van haar derdejaars eindproject voor de opleiding ontwerper. Voor het opzetten van nieuwe woningen in het altijd groeiende Gard hadden de leerlingen de opdracht gekregen ontwerpen te maken. De manier waarop ze invulling gaven aan de opdracht mochten ze geheel zelfs verzinnen. Tómy had er lang over nagedacht en uiteindelijk besloten om haar maquette, waarvoor ze zo nauwkeurig mogelijk bouwtekeningen had getekend, te realiseren in de materialen waarin de uiteindelijke huizen ook zouden worden gebouwd.