De Nieuwe Wereld 5: Tagmars Oordeel (GEPUBLICEERD)

Hoofdstuk 3

De bellen rinkelden en de drie zochten hun weg door de drukke gangen terug naar het lokaal. Op fluistertoon vroeg Ketia, vlak voordat ze naar binnen liepen: "Die Jendar, hè, is hij altijd zo verlegen?" Waarop de twee andere meisjes elkaar aankeken en Liddy het uitproestte. Tómy wenste dat ze net zo hard kon lachen, maar nu moest ze het doen met hoofdschudden.

---

Ze spraken af om na schooltijd Ketia's kamer te bekijken en omdat Tómy de enige was die deze dag late uren maakte, wachtten de twee anderen haar op het pleintje op.

"Heb je nu al eens iets anders gedaan dan lezen, Tómy? Ik dacht dat het bij ontwerpen juist ging om bezig zijn met je handen?" Liddy had Ketia blijkbaar bijgepraat over haar dubbele opleiding en even bleef Tómy stilstaan om een antwoord te tikken. 'Heb twee dagen terug eerste projectopdracht gekregen, doe nu onderzoek.'

"Oh, leuk, wat is het?"

Tijdens het tikken zag ze hoe Ketia telkens even een argwanende blik wierp op het stukje technologie. Ze vroeg zich af hoe haar eerste discussie die ze perioden geleden had gehad, zou zijn verlopen als Ketia de aanklager zou zijn geweest. Jendar had goede argumenten aangedragen, over hoe al het land en dus ook dat waar de huizen op waren gebouwd, in het beheer bleef van de verantwoordelijke bewaarder, in dit geval: Irmin. Daardoor golden de opgezette regels net zozeer binnen- als buitenshuis. Sanya, als verdediger, had daarentegen gebruik gemaakt van de inhoudelijke kant van de regel op zich, die verklaarde dat elke vorm van technologie die Elood, dier of natuur scháádde, verboden was. Het stuk technologie in kwestie, dat Liddy handig naar voren had gebracht als zijnde een klein communicatietoestel, schaadde niemand.

Binnen de tijd die ze hadden waren ze niet tot een duidelijke conclusie gekomen, al had Tómy sterk de neiging gehad om de verdedigende kant gelijk te geven. Niet alleen om Jendar een hak te zetten, maar ook omdat ze zelf vond dat, zeker met de nieuwe mogelijkheden voor schone energiebronnen, een regel niet mocht blijven bestaan wanneer hij enkel uit koppigheid in stand werd gehouden.

Met Ketia als aanklager zou de rechter misschien een moeilijkere zaak hebben gehad.

Ze toonde de meisjes een korte samenvatting over waar haar project over ging, waarna ze verder liepen naar het studentengebouw, dat eveneens vernieuwd was na de ramp. Het eerste gebouw was rechthoekig geweest. Statig en effectief. Best mooi met zijn decoraties en houtwerk rond de ramen, maar vrij eenvoudig. Het nieuwe gebouw was echter schitterend.

Aan de voorkant was in het midden een grote ingang op een verhoging gebouwd, waardoor je een trapje op moest. Dit was gedaan om de wasruimten, die half onder de grond lagen, toch voldoende licht te geven zonder dat de rest van het gebouw ook meteen twee verdiepingen hoog hoefde te worden. Aan weerszijden van de dubbele deuren zag je de vensters vlak boven de grond liggen, maar in de wasruimten zelf zaten die vensters vlak onder het plafond. En omdat er gebouwd was tegen een lage heuvel aan kwamen de wasruimten aan de achterkant gewoon op de begane grond uit.

Links en rechts van het gebouw waren er twee halfronde overkappingen gemaakt, die voor beide wasruimten een grote binnenplaats vormden. Daar kon wasgoed worden opgehangen, zelfs wanneer het regende.

De kozijnen waren gemaakt van blank hout en eenvoudig van vorm, maar de luiken die de ramen afsloten tegen het weer waren echte blikvangers. Ketia wees omhoog naar een raam schuin boven de hoofdingang. "Dat is mijn kamer, zijn die luiken niet prachtig? Als het er binnen niet zo donker door werd hield ik ze altijd dicht."

Tómy kon goed begrijpen waarom. Elk paar luiken was een kunstwerk op zich, een project van vele leerlingen uit eerdere jaren van de ontwerpersopleiding.

Ze tikte: 'Eerst waren alle luiken saai, maar vervangen door leerling-ontwerpers. Vorig jaar pas afgekomen.'

"Kom snel mee, dan kun je ze van dichtbij zien. Ik wil de mijne paars verven, maar ik weet niet of dat mag."