De Nieuwe Wereld 5: Tagmars Oordeel (GEPUBLICEERD)

Hoofdstuk 1

Het was niet zo dat ze vreselijk graag wilde weten wie haar medeleerlingen waren, ze wilde gewoon weg vanonder het toeziend oog van haar ouders. Ze had niet voor niets een dubbele opleiding gekozen. Alles om maar zo min mogelijk thuis te zijn.

Het duurde nog een kwart uur, toen stonden haar ouders en de directeur op. Niemand moest haar vragen waar het gesprek over ging, want ze had geen woord gehoord, maar ze was te opgelucht dat het afgelopen was om zich daar druk om te maken. De rest van de dag hoefde ze niet meer in de aanwezigheid van welk gezinslid dan ook te zijn, zeker niet in die van haar broertje. Die gedachte maakte haar zo opgetogen, dat ze zelfs toestond dat haar vader haar als afscheid over haar haar wreef. Ze perste haar lippen op elkaar. Vlug fatsoeneerde ze haar donkere krullen.

Uit beleefdheid, en om een preek te vermijden wanneer ze weer thuis zou komen, zwaaide ze het drietal netjes uit, waarna ze vol enthousiaste vlinders in haar maag de directeur volgde naar haar eerste lokaal.

"Dus, Tómy, wij hebben niet veel kans gehad om samen te praten, maar je vader heeft mij ervan verzekerd dat je de gekozen leerweg prima aankan."

Even schrok ze op van de stem van de directeur, die de stilte op de nu weer lege gang verbrak. Nee, met hem gepraat had ze niet.

Een scheef gezicht trekkend schudde ze haar hoofd. Kon hij eigenlijk wel gebarentaal? Ze wist dat een paar leraren, waaronder haar persoonlijke mentor, de moeite hadden genomen de beginselen van de gebarentaal onder de knie te krijgen, maar voor de rest moest ze het doen met haar digitale notepad. Haar vingers knepen even in het koele glas van het apparaat dat ze stevig onder haar arm geklemd hield.

De eerste jaren van haar schooltijd op Elodie had ze het moeten doen met een lei en een krijtje. Een paar woordjes neerkrabbelen, hopen dat het leesbaar was, uitvegen en weer een paar woordjes. Voor een klein kind was dat voldoende, maar toen ze langere gesprekken wilde voeren met iemand die de gebarentaal niet onder de knie had, werd het al snel zo'n belemmering dat haar moeder voor haar op de bres was gesprongen. Daar was ze haar dan wel weer dankbaar voor.

Rodin, haar adoptiemoeder. De jonge vrouw die zich over haar had ontfermd, nadat haar eigen moeder was overleden aan boord van het laatste ruimteschip dat naar Elodie was gevlogen.

De notepad was technologie, iets dat eigenlijk verboden was op de jonge wereld die ze nu thuis noemde. Aangezien de heerser, Irmin, zich echter met Rodin verbonden had en dus haar vader was geworden, was het niet heel erg moeilijk geweest om de regels iets aan te passen.

De directeur voor haar stopte met lopen en plotseling steeg haar hartslag alarmerend. Boven de deur van het lokaal hing een bordje met de naam Ofelia. Zou er ook een lokaal zijn met de naam Irmin? Dat zou echt raar zijn.

Dit was het. Ze haalde diep adem. Haar eerste kennismaking met de leerlingen van de hoge school. Zouden er bekenden tussen zitten? De deur ging open en geroezemoes van stemmen kwam haar tegemoet.

Elke leerling werkte op zijn of haar eigen niveau, er werd niet veel klassikaal gedaan, dus kwam de lerares meteen op hen af. Haar huid was lichter dan dat van de meeste Eloden. Ze had Terraans bloed en Tómy voelde haar lippen omhoog krullen.

Ook de lerares zelf knikte vrolijk. "Welkom. Tómy, nietwaar? Mijn naam is Dunya. Zoek maar een plekje. In de komende perioden verwacht ik nog twee nieuwe leerlingen, dus als jullie een beetje bij elkaar in de buurt gaan zitten, kunnen jullie informatie delen. Tenzij je hier niet de hele dag blijft, ik heb je schema niet bekeken."

Voordat ze zelf kon reageren met haar notepad gaf de directeur naast haar antwoord. "Tómy doet een dubbele opleiding, ik ben bang dat ze heel wat loopwerk moet verrichten."

Het was als grapje bedoeld, dat wist ze wel, maar ze vond het niet fijn om zo duidelijk in het middelpunt te worden gezet. De man had een luide stem en ze wist zeker dat de hele klas nu wist wie ze was en wat ze ging doen. Dunya scheen het beter te begrijpen en knikte enkel. Met een hand tegen Tómy's rug beëindigde ze effectief het gesprek met de directeur, die enkel nog een bemoedigend knipoogje in haar richting wierp en daarna verdween.