R26

Hoofdstuk 27 - Iemand Om Voor Te Sterven

Ik sluit mijn ogen even en leg mijn hoofd wat dichter naar hem toe. Die menselijke warmte die hij normaal uitstraalt, voel ik nu niet. En als robot kan ik hem niet warm houden. Ik ben van ijzer. Ik ontrek alleen maar warmte om mezelf groter te maken. Als reactie op die gedachte verschuif ik mezelf wat naar de andere kant, waar het minder warm is. Hoe koud Vince ook aanvoelt, hier is het nog altijd kouder. Dat is positief, toch?

'Hou je van hem?' Ik open terug mijn ogen en zie dat Hope ons nadenkend aankijkt. Ik kan geen antwoord geven. Hoe moet ik nou weten wat liefde is? Ik ben een wezen gemaakt van ijzer en logica. Ik heb geen échte emoties, alleen maar ingeplante chips die zodanig ingesteld zijn dat ik ga denken dat ik weet hoe Emoties moeten voelen. Alleen logica.

Ik steun op mijn ellebogen om haar aan te kunnen kijken. 'Dat weet ik niet.'

Ze denkt nog even na, waarbij ze haar hoofd schuin houdt. 'Liefde is vlinders in je buik. Liefde is alles voor die persoon over hebben, en met alles dus ook je leven. Liefde is dat gevoel dat je krijgt als je die ene persoon aanraakt. Die vonken...' Vonken? Ik denk aan Vince en mij wanneer we elkaar aanraken... Ik dacht dat de vonken uit mijn besturingssysteem kwamen... 'Maar wat vraag ik ook. Je leeft niet, jij kunt dat niet voelen. Maar ik zeg je dit: liefde is vooral vertrouwen. Volgens mij zal Vince je niet meer vertrouwen wanneer hij wakker wordt...' Ze glimlacht triomfantelijk.

Ik frons en houd mijn hoofd net zo schuin als het hare. 'Nou, bedankt.' Ik ga niet in op haar 'Vince gaat je niet leuk meer vinden'-toevoeging.

Hope glimlacht en haalt haar schouders kort op. 'Geen dank hoor.'

We zijn even stil. Van alle overlevende mensen hier is Hope de enige die echt tegen me praat met volzinnen, kwaad of niet. De anderen zeggen meer iets van 'hmm' en 'nee' of 'ga weg'. Kris is een uitzondering, hij praat wel tegen me als de rest slaapt, maar wanneer ze wakker zijn doet hij mee met de korte antwoorden. Vuile verrader.

'Ik kan Vince helpen', zeg ik uiteindelijk. Ze kijkt me aan met samengeknepen ogen. Ze vertrouwt me voor geen cent.

'Waarom zou je dat doen? Je houdt niet eens van hem.'

'Maar ik geef wel om hem!', zeg ik zo fel dat ik er zelf van verschiet. 'Meer dan jou, alleszins, aangezien jullie me hem niet laten helpen.' Dat laatste zeg ik erg stil. Maar Hope, met haar primitieve mensengehoor, vangt het toch op.

'En hoe zou jij hem willen helpen?!' Ze gaat kwaad rechtstaan. 'Je zou hem alleen maar pijn doen met hem wakker te maken! Als hij hoort dat je hem al die tijd bedrogen hebt, zal hij kapot zijn! Daarbij, waarom zou ik je vertrouwen? Je vertelde me zonet dat je een robot bent en je hebt ook nog verzwegen dat Ellen er ook één was!'

Ze heeft gelijk. En dat weet zij, en dat weet ik.

'Ik kan er niks aan doen dat jullie zo dom zijn!' Hope zet haar handen op haar heupen.

'Nu laat ik je hem zeker niet meenemen!'

'Ik moet jouw toestemming niet hebben, vuil me...'

'Hou op!', klinkt het van achter Hope. 'Hou op met dat domme gekakel! Wat zijn jullie, 5?' Het is Valentine. Haar eerste volle zin in dagen. 'Jullie maken iedereen wakker.'

'Alleen jou, zo te zien.' Ik grijns gemeen. Als zij bitchy mogen doen, dan mag ik dat ook.

Valentine rolt met haar ogen. 'Je nacht zit er op. Ga slapen.'

'Ik ben je huisdier niet, mens. Ik beslis zelf wel wanneer ik niet meer bij jullie wil zijn. Slapen is trouwens een menselijke zwakte.' Hope doet haar mond open, maar ik ben haar voor. 'Jij zou ook beter terug gaan slapen, Hope, misschien zie je er dan beter uit. Al is daar weinig kans op...' Haar mond valt open, maar klapt dan weer toe. Verontwaardigd draait ze zich om en legt zich neer zo'n twintig meter bij ons groepje vandaan. Haha. 'Jij misschien ook, Valentine?'