14 Φεβρουαρίου, η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Η μέρα που όλα τα ζευγαράκια την περνάνε μαζί. Η μέρα που πολλοί άνθρωποι κάνουν δώρα και λένε τα αισθήματά τους στους ανθρώπους που αγαπάνε. Η μέρα που υποτίθεται ότι εκ δηλώνουμε τα συναισθήματα και την αγάπη μας για έναν ανθρωπο που θα θέλαμε να είμαστε οικογένεια. Η μέρα που οι περισσοτεροι περνάνε ευτυχισμένα. Και εγώ εδώ. Κλεισμένη μέσα σε τεσσερις κρύους τοίχους με μάτια πρισμενα και κοκκινα από το κλάμα. Απο το κλάμα για εσένα. Σκέφτομαι λοιπον εσένα και εμένα. 'Η μάλλον εσένα εμένα. Το και δεν αρμόζει σε εμάς πλεον γιατί συνδέει και θυμήσου εμείς κοψαμε καθετί που μας συνέδεε. Ξέρεις μάλλον φταιω εγώ που καταλήξαμε ετσι. Μάλλον οχι. Μάλλον φταις εσύ. Μάλλον φταίμε και οι δυο τελικά. Ειχαμε πολλούς και διαφορετικούς συμμαχους αλλά τον ίδιο εχθρό. Μαζί πολεμούσαμε να αντεξουμε. Μαζί. Να αντεξουμε τις επιθέσεις του εχθρού. Προσπαθούσαμε να αντεξουμε στο χρονο. Να αντεξουμε. Αυτό γινόταν με εμας. Αντεχαμε. Και επειδή ειμασταν δυνατοί η ζωή αποφάσισε να μας χωρίσει. Αν και τώρα που το ξανά σκέφτομαι, πάντα χωρισμένοι ειμασταν γι' αυτό παλευαμε. Παλευαμε για να αντεξουμε μακρια ο ένας απο τον άλλον μέχρι να φτάσουμε κοντά, να μείνουμε για λίγο μαζί σαν βραβείο για τις μάχες και μετα παλι απο την αρχή. Μα πλεον δεν καταλήγουμε μαζί. Οχι. Δεν πολεμάμε τον ίδιο εχθρό. Οχι. Πέρασε ο καιρός. Τώρα πια ο καθένας στη μάχη του. Πάλι απο το μηδέν. Μα κάτι μου λέει πως θα τα ξανά πουμε...
