#Khit Thit Ko ~
"ကိုသစ္ "
ဒီေန႔က uniပိတ္ရက္...
ေန႔တိုင္း 6နာရီထခဲ့ရတာေပမယ့္ ဒီေန႔ မထလည္းရသည္။ အလြန္အကၽြံ အိပ္ပစ္မည္ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ အိပ္ယာထဲေကြးေနမိေပမယ့္ ေဘးမွ တရဆက္ႏိႉးေနေသာ အသံေၾကာင့္ ရည္ရြယ္ခ်က္က အထမေျမာက္ေတာ့သည့္ အေျခအေန...
က်စ္...
"ကိုသစ္ ထေတာ့လို႔ "
ႏိႈးေနတဲ့ အသံ...
ဒါဟာ အခန္းေဖာ္ စည္သူရဲ႕အသံ...
နိုးေနေပမယ္႔ မထခ်င္ေသးတာမို႔ မ်က္လံုးစံုမွိတ္လ်က္ အာရံုနဲ႔ဆံုးျဖတ္ရင္း အသိကထင္းလင္းေနလ်က္။
"ရတယ္ ထားခဲ့လိုက္ေတာ့ စည္သူ~
ငါပဲဆက္ႏႈိးလိုက္ေတာ့မယ္"
ၾကားကျဖတ္ဝင္လာေသာ ျသ႐ွ႐ွအသံတစ္ခုက နားထဲ ႐ွင္းခနဲၾကားလိုက္မိသည္။
သိလိုက္ၿပီ ေသခ်ာေပါက္...
က်ေနာ္ ေခတ္သစ္ကို ရဲ႕ဘဝအတြက္ ထံုးတမ္းအစဥ္အလာ လိုျဖစ္ေနတဲ့ အေႏွာင့္အယွက္ တစ္ခု...
ထိုအေနွာက္အယွက္ကို ဝတၱရား ပမာ ေက်ပြန္စြာထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ ထိုလူသားဟာ ႏွစ္ေယာက္မ႐ွိေလတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ဆ္ိုသူ ဒင္းဆ္ိုတာ...
စိတ္ညစ္စရာ တအားေကာင္းတယ္ ...
အိပ္ေကာင္းျခင္းမအိပ္ရ...
မပြင့္ေသးတဲ့မ်က္လံုးကိုပဲ ဆက္လက္အရိွန္တင္ မွိတ္လိုက္ကာ ျခံဳေစာင္ကိုဆြဲ ေခါင္းျမီးျခံဳေနလိုက္ေတာ့သည္။
ျခံဳလို႔မွမလံုလိုက္ႏိုင္...
ဆက္ခနဲ အားနဲ႔ ေစာင္ကို ကိုယ္ေပၚမွဆြဲခြာလိုက္ျခင္းခံလိုက္ရသည္။
သက္ျပင္းတခ်က္ခ်ကာ ေျဖသိမ့္လိုက္ရင္းပဲ မ်က္လံုးကိုဆက္မွိတ္ထားလိုက္သည္။
"ေခတ္သစ္ ထ ထ ထ ထ ထ ထ ေတာ့"
တတြတ္တြတ္ ေခၚနွူိးေနတဲ့အသံကို သည္းခံနိုင္ေသာ္လည္း ခါးတဝွိက္ဆီ လက္ညွိဳးနဲ႔ ဖ်တ္ခနဲ ဆက္ခနဲ ကလ္ိထိုးလာတဲ့ဒဏ္ကိုေတာ့ ဘယ္လိုမွဆက္မွိတ္ႀကိတ္မေနႏိုင္ေတာ့။
