HIS INTO HER

Prologue

KATSUMI'S POV

Ako si Katsumi, nakatira ako sa korea. Hindi ko na sasabihin ang boong adress ko.

Maniwala kayo sa hindi, isa akong mahirap. Hindi ko kaya ang buhay ng walang pera, hindi namin kaya. May ate ako at may mama, ang ate ko ay koleheyo na ngayon, si mama naman ay isang maid ng malaki at mayamang mansiyon.

Lumipas ang mga araw at naging mabigat pa ang aming buhay, nagaaral pa kasi ako at si ate tapos hindi magkasya ang aming pera sa pangaraw araw na pagkabuhayan. Si ate working student pero paminsan minsan lang niya kami nabibigyan ng kita niya kasi itinitostos niya yung sa kaniyang pag-aaral.

"ma! Kat!" nagulat kami pareho ni mama ng sumigaw si Ate. Hindi man lang siya kumatok, natutlog na kasi si mama eh.

"oh, bakit ate?" nagtataka ako sa kaniya. Minsan lang ganyan ang itsura niya. Nakaka panibago

"may natangap akong scholarship sa america! Makakapag-aral ako dun ng libre. Please hayaan niyo akong pumunta dun! Please, para din magkita na kami ni Denzil mahal ko, please!" lumabas na naman ang pagkatupak ni ate oh, hindi ko na talaga kinayanan at binatokan na siya kaya binatokan niya din ako

"baka mapano ka dun! Baka hindi kana makauwi dito anak! Huwag kana lang pumunta" sinabihan naman siya ni mama. Pero sayang din yun no, kung makatapos na si ate at maka hanap na siya ng trabaho siguro magiging masagana na ang buhay namin. Hindi na kami maghihirap nun, ang saya naman. Pero may poiny naman si mama sa sinabi niya, what if hindi na makabalik si ate? What if, may mangyaring masama sa kaniya?! Hindi pwede yun

"ma naman eh, malaking opportunity na po yun. Tatangihan ko paba?!" oo nga no, kung tatangihan ni ate. Hindi talaga siya, kami makakaanhon sa hirap

"hmm ikaw bahala" ngumiti si ate sa sinabi ni mama.

"thank you ma" hinila ako ni ate papalapit ni mama at nag group hug kami. Na miss ko din to, minsan nalang kasi kaming magkasama.

"hmm anak, kailan pala alis mo niyan?" tanong ni mama kay ate at ngumiti naman si ate ky mama.

"next week napo ma" biglang ngumiti si ate pero may halong kalungkotan.

After one Week.....

Sinulit na namin ang natitirang panahon na makasama si ate. Pero ngayon na siya aalis, wala na akong mak-kwentuhan ng mga secretes ko, wala na din akong maasar sa bahay. Huhuhu mamimiss ko ate ko, mamimiss ko talaga siya.

"okey ma.kat, stop na natin ang drama. Mga ilang miuto nalang aalis na yung plane ko, sana magingat kayo palagi ah" sabi nkua habang pinuponasan ang kaniyang mga luha at naglakad na papalayo samin. "kats! Huwag mong papabayaan si mama huh!" nag nod ako sa sinabi ni ate at pinunonasan nadin ang aking mga luha. Para akong timang! Kanina pa ako iyak ng iyak

"ma uwi na tayo! Nagiging malunkot ako pag nandito pa tayo eh" lumabas na kami ng airport at pumara ng taxi. Hindi malayo ang aming bahay dito eh, pero ayaw naming ma holdup or something kasi wala kaming maiibigay sa holduper!

Kira's POV

"hoy ikaw na ata ang may sala tapos ikaw pa ang magsusungit diyan. Ipinagtangol ko lang naman ang anak mo, hindi naman siya gumawa ng masama!" rinig kong sigaw ni momy sa sala, akalain mo? Kahit dun sila sa sala naguusap ay naririnig ko parin hagang sa kwarto. Grabe talaga ang mga bunganga ng mga to, ang aga aga eh..hehe hapon na pala

"huwag mong ipagtangol ang walang kwenta mong anak! Hindi siya dapat pagtangolan. Siya ang may sala, sinontok niya ang anak sa isa sa mga investor natin! Hindi paba malinaw ang mga pasa nanakuha ng Bata? Hindi porket school narin ang pinapasokan ng batang yun ay pwede na siyang manontok!? His not going to learn until he suffer!" inilagay ko nalang ang unan ko saking tenga para di masyadong marinig ang mga nakakairitang boses niya. Nakaka irita talaga. Hindi naman kasi ako ang may sala no! Yung lalaking si Jerome, inapakan kasi sapatos ko eh. Pano ba kasi nakakainis na ng mukha niya na may mga glasses na nakakabit eh hindi pa nag sorry! Takte ng lalaking yun. Mamatay na siya

*bugsh* nagulat ako ng biglang bumukas ang pintuan ng kwarto ko, padabog na pumasok si das at sumunod naman si mom. Ano ito?! Sesermonan na naman ako ni tanda? Bahala siya sa buhay niya pero di ako makikinig. Mangalay siya diyan sa kakasermon uy!

"ano na naman ang ginawa mo huh!" nanginginig na sermon sakin ni dad. Nagagalit na kasi eh, sarap suntokin.! Nakikialam ng buhay ng may buhay. Ayaw ko nun, kayo ba?

"wala naman akong ginagawa ah" sarcastic kung sagot. Manigas siya diyan, cge lang..sermon lang, may panahon din an hindi kana makakapagsalita. Step father ko lang yan kaya ko siya sinasabihan ng masa sa isip ko. Namatay kasi tatay ko nung nanganak si mom, naaksidente kasi daw siya dahil sa pagmamadaling makapunta sa hospital

"tumayo ka diyan Kira! I-impaki mo na ang mga gamit mo dahil pupunta kana sa America, dun ka muna mag aral! Tatawag lang ako kung pwedi kanang makabalik dito sa korea" matapos nun ay umalis nadin siya. Nakakainis naman, buti nalang marunong din akong magenlish kasi kung hindi ma n-nose bleed na talaga ang mga kano dun kasi nagsasalita ako ng language na hindi nila alam

"anak you dont have to do this..kakausap–
Pinutol ko na ang sasabihan ni momie kasi pupuntahan na niya naman ang walang yang lalaking yun. Nagsusungit kala mo naman kung sino. Si mom na nga ang may companya dito tapos siya pa yung may ganyang ugali. Nalugi kasi yung kumapanya nila kaya napilitan siyang pakasalan si mama ayun na din sa kagustohan ng parents nila.

"hindi na ma, ayaw ko na din dito. Kung magtatagal pa ako ditong kasama ang lalaking yun! Siguro mamatay ako" iniligpit ko na ang aking mga gamit at inilagay sa aking maleta. Kunti lang dinala ko, may mga damit naman ako sa bahay namin dun.

"bye ma, ingat ka diyan baka kagatin ka ng paniking yun. Bye ma ingat" agad-agad ko ng binuksan ang pintuan ng kotse na kanina pa naghihintay sakin sa labas.

Hello America!